Her Şey YeniÖrnek

Pavlus’un ziyaretini ertelemesinin içten bir yürekten kaynaklandığını açıkladığını hatırlayın.

Zamanımızda samimiyet, manipülasyon, gerçeği gölgeleme, pasif-saldırgan karşılıklar, yalan söyleme ve dalkavukluk ile üstü örtülmüş, bir şekilde kaybolmuş bir özellik. Birbirimize ve dünyadaki diğer kişilere karşı saf ve samimi olsaydık, Mesih’in bedeni ne kadar daha zengin olurdu?

İnsanlara kasıtlı olarak, gerçekte hayır demek istediğimizde evet ya da evet demek istediğimizde hayır demeyebiliriz, ama daha ince yollarla bunu yapıyoruz.

Burada durursak, dürüstlük ve samimiyet hakkında gerçekten faydalı bir ders edinebiliriz. Fakat Pavlus bizim için sadece dürüstlük ölçümüzü yükseltmekten daha fazlasına sahip.

Hıristiyan inancının bir farkı şudur: Mesele sadece, gerçekten iyi insanlar olma uğruna terbiyeli Hıristiyanlar gibi görünmek veya ahlaki standartlara ulaşmakla ilgili değil. Pavlus zaten yaşamının büyük bir kısmını o arayışta harcamıştı. Bir yıldız gibi Yahudi eğitimi almış, Ferisiler’in bir üyesi olmuş, üst düzey bir öğretmen tarafından eğitilmiş ve kusursuz bir şekilde kişisel doğruluk uygulamıştı. Ama bütün “iyiliğinin” bir hiç, bir süprüntü olduğunu Pavlus fark etti (Fil. 3:8).

Şimdi davranışlarını Korintliler’e savunuyor, onlara karşı yavan, sulu olması onun temel inançlarından birine ters düşecekti: Tanrı sadıktır. Yalan söyleyemez. Sözüne aykırı davranamaz. Çocuklarını kurtarmak için bir anlaşma yaptı ve onda yer alan her vaat İsa’da “evet”tir. İsa, özlemini duyduğumuz anlamlı ve umutlu yaşam için bize Tanrı’nın evetidir (2. Kor. 1:19-20). Başka bir deyişle, “Çünkü Tanrı’nın bütün vaatleri [İsa]’da ‘evet’tir.” Tanrı evetleri ve hayırları arasında kararsız değilse, o zaman Pavlus da değildi.

İlişkilerimizde her zaman samimi ve basit olmamamızın nedenlerinden biri, belki de Mesih’in “evet”inde temellenmemiş olmamızdır. Kararsız olduğumu ve bazen olayları maniple ettiğimi biliyorum, çünkü hayatımın istediğim şekilde işlemesini istedim. Bir evete ya da hayıra bağlı kalmak o kovalamayı tehdit edebilirdi. Ancak Tanrı’nın sadakatine, O’nun karakterine ve yaşamımdaki egemenliğine, güvenebildiğimde manipülatif ya da samimiyetsiz olmak zorunda değilim.

Çalışmamızı bitirirken, sizin için en ikna edici, etkili kısım ne oldu?