Her Şey YeniÖrnek

Bir zamanlar Tanrı’yı seversem ve sağlam, Kutsal Kitap’a uygun seçimler yaparsam kalp kırıklığının, felaket ya da hastalığın olmadığı, gerçekten iyi bir hayat sürmekle bereketleneceğimi düşünürdüm. Yaşım ilerledikçe Tanrı’yı izlemenin bu hediye paketini, bu güvenliği garanti etmediğini derece derece fark ettim. Hala bir şekilde eğer ben kendi payıma düşeni yaparsam Tanrı’nın da Kendi üzerine düşeni yapmaya—Amerika’da imrendiğimiz türden hayatı benim için inşa etmek ve beni acıdan korumak—zorunlu olacağını hissettim.

Özellikle belirtmek gerekirse, itaat etmenin bereket getirdiğine, Tanrı’nın, O’nu izlememize yanıt olarak sıkça bize maddi ve ilişkisel armağanlar vermekten zevk aldığına inanıyorum. Yine de, ıstırap çekmenin Hıristiyan inancının daha büyük paradigmasına nasıl uyduğunu—ya da uymadığını—anlayışım eksikti. Kutsal Kitap ıstırap çekmenin yaşamlarımızda bir yeri olduğunu gösterir, hatta İbraniler 2:10 İsa’nın acılarla yetkinliğe erdirildiğini açıklar. Beni iyi hissettiren şeyin hasretini çekerken ve ‘başıma gelmesinden’ (Eyüp’ün sözlerinde) korktuğum şeyden kendimi korumaya çalışırken gözden kaçırdığım nokta gerçekten çok basitti: acı çekmek bereketin parçasıdır.

Acı çekme düşüncesi yüreklerimizde bir dehşet saçmamalı, çünkü Tanrı özellikle acılarımızda vardır. Fakat ne de İsa’nın ismiyle bir acı, şehitlik ve kurbanlık yaşamı için yola çıkalım. Sonuç olarak ıstırap çekmekten korkmayalım, ama kayaların altında onu aramamız da gerekmiyor.

Pavlus Korintliler’e mektubunu Tanrı’nın dertlerimizde (sıkıntı ya da keder) bizimle buluşan iki özelliğini kabul ederek başlatır. Pavlus’un Tanrı’nın merhametli bir Baba olduğunu, ki öyledir, söylemediğine, daha ziyade O’nun merhametler Babası olduğunu söylediğine dikkat edin. O tüm merhametin kaynağı ve başlangıcıdır. O merhametin ilk ve tek pınarıdır—Kendisinden tüm şefkatin aktığı Baba. Bu, Tanrı’yı sadece ara sıra müşfik tarafıyla bağlantı kuran birisi gibi gören kişi için bir paradigma kaymasıdır.

Kelimenin orijinal dilini düşünelim merhametler (şefkat). “Şefkatin içinde barındığı bağır, bir şefkat, duygular, özlemler yüreği, acıma belirtileri” veya “iç kısımlar.” Bu kelimenin tanımına baktığımızda güçlü bir duygu hissi ediniriz. Kutsal Yazılar’a göre, bugün Rab’bin size acıdığını işitmenizi istiyorum. O şefkatle ve merhametle sizi seviyor.