อิสยาห์ 17:1-14

พระดำรัสเกี่ยวกับดามัสกัสมีดังนี้ว่า “ดูเถิด ดามัสกัสจะไม่เป็นนครอีกต่อไป แต่จะกลายเป็นซากปรักหักพัง นครต่างๆ ของอาโรเออร์จะถูกทิ้งร้าง ทิ้งไว้ให้ฝูงแพะแกะซึ่งจะนอนลงที่นั่น และไม่มีใครทำให้พวกมันตกใจกลัว เมืองป้อมปราการจะสาบสูญไปจากเอฟราอิม และอำนาจของดามัสกัสจะสิ้นสุดลง ชนที่เหลืออยู่ของอารัมจะเป็นเหมือนศักดิ์ศรีของอิสราเอล” พระยาห์เวห์ผู้ทรงฤทธิ์ประกาศดังนั้น “ในวันนั้นศักดิ์ศรีของยาโคบจะโรยรา ความอ้วนพีแห่งเรือนร่างของเขาจะหายไป จะเป็นเหมือนเวลาที่มีคนมาเกี่ยวข้าวที่ชูรวง และแขนของเขาโอบฟ่อนข้าวไว้ เหมือนเวลาที่คนเก็บเศษรวงข้าวที่ตกอยู่ ในหุบเขาเรฟาอิม ถึงกระนั้นก็ยังมีบางส่วนเหลืออยู่ เหมือนเมื่อใช้ไม้ฟาดต้นมะกอก ก็ยังมีเหลืออยู่สองสามผลบนยอดสูง หรือสี่ห้าผลบนกิ่งผลดก” พระยาห์เวห์พระเจ้าแห่งอิสราเอล ประกาศดังนั้น ในวันนั้นคนทั้งหลายจะมุ่งมององค์พระผู้สร้างของตน และหันมาจับตามองที่องค์บริสุทธิ์แห่งอิสราเอล พวกเขาจะไม่มุ่งมองแท่นบูชาต่างๆ อันเป็นฝีมือสร้างของตน พวกเขาจะไม่เคารพนับถือเสาเจ้าแม่อาเชราห์ และแท่นเผาเครื่องหอมซึ่งตนสร้างขึ้นกับมือ ในวันนั้นนครต่างๆ ที่เข้มแข็งซึ่งพวกเขาทิ้งไว้เพราะชาวอิสราเอลจะเป็นเหมือนที่ร้าง และมีพุ่มไม้น้อยใหญ่ขึ้นรกไปหมด และทุกสิ่งจะถูกทิ้งร้าง เจ้าได้หลงลืมพระเจ้าองค์พระผู้ช่วยให้รอดของเจ้า เจ้าไม่ได้ระลึกถึงพระศิลาผู้เป็นป้อมปราการของเจ้า ฉะนั้นถึงแม้ว่าพวกเจ้าปลูกพืชพันธุ์ที่ดีที่สุด และปลูกเถาองุ่นจากต่างแดน แม้เจ้าทำให้มันงอกในวันเดียวกับที่เจ้าปลูกได้ และทำให้มันผลิตาในเช้าวันที่เจ้าลงต้นได้ ถึงอย่างนั้นก็จะไม่ได้เก็บเกี่ยวสิ่งใด ในวันแห่งโรคภัยและความเจ็บปวดที่เกินเยียวยาได้ แน่ะ เสียงกระหึ่มของประชาชาติทั้งหลาย กึกก้องดั่งทะเลคึกคะนอง! เสียงคำรามของชนชาติต่างๆ ดังสนั่น คล้ายกับทะเลคำราม! แต่ถึงแม้ว่าพวกเขาคำรามลั่นเหมือนเสียงน้ำบ่า เมื่อพระเจ้าตรัสกำราบ พวกเขาก็หนีกระเจิดกระเจิง เหมือนแกลบต้องลมบนเนินเขา เหมือนหญ้าที่ถูกพายุพัดกระหน่ำ ในยามเย็นมีความสยดสยองฉับพลัน! ก่อนรุ่งสางพวกเขาก็จากไปแล้ว! นี่คือส่วนของผู้ที่ปล้น และแย่งชิงของของเราไป