ஒவ்வொரு நாள் காலையிலும் தேவனிடமிருந்து இருந்து கேட்பதுமாதிரி

முதல்பதில்

தேவனே, நீர்என்னுடையதேவன்; அதிகாலமேஉம்மைத்தேடுகிறேன்; வறண்டதும்விடாய்த்ததும்தண்ணீரற்றதுமானநிலத்திலேஎன்ஆத்துமாஉம்மேல்தாகமாயிருக்கிறது, என்மாம்சமானதுஉம்மைவாஞ்சிக்கிறது. (சங்கீதம்63:1)

கடவுளிடம்ஒன்றைப்பற்றிபேசுவதற்கும்,அவருடையசத்தத்தைக்கேட்பதற்கும்முன், ஒருசூழ்நிலையில்எவ்வளவுகாலம்போராடமுடியும்என்றுசிலநேரங்களில்நான்ஆச்சரியப்படுகிறேன். நாம்நம்முடையபிரச்சனைகளைப்பற்றிபுகார்செய்கிறோம்; முறுமுறுக்கிறோம், முணுமுணுக்கிறோம்; நம்முடையநண்பர்களுக்குசொல்கிறோம்; கடவுள்அதைஎப்படிசெய்யவேண்டும்என்றுநாம்விரும்புகிறோம்என்பதைப்பற்றிபேசுகிறோம். நம்மனதிலும்,உணர்ச்சிகளிலும்இருக்கும்சூழ்நிலைகளுடன்நாம்போராடுகிறோம், அதேநேரத்தில்,ஜெபம்என்றஎளியதீர்வைப்பயன்படுத்திக்கொள்ளத்தவறுகிறோம். ஆனால்அதைவிடமோசமாக, நமக்குத்தெரிந்தமிகவும்அபத்தமானஇந்தஅறிக்கையைநாம்செய்கிறோம்: "சரி, நான்செய்யக்கூடியதுபிரார்த்தனைமட்டுமே." நீங்கள்இதைமுன்பேகேள்விப்பட்டிருப்பீர்கள், ஒருவேளைநீங்களேகூடசொல்லியிருக்கலாம்என்றுநான்நம்புகிறேன். நாம்அனைவரும்அப்படிசொல்லியிருக்கலாம். பிரார்த்தனையைகடைசிமுயற்சியாகக்கருதி, "வேறுஒன்றும்வேலைசெய்யவில்லை, எனவேநாம்ஜெபிக்கவேண்டும்" என்றுசொல்லியிருக்கலாம், அதனால்குற்றவுணர்வுடன்இருக்கலாம். அதுஎனக்குஎன்னசொல்கிறதுதெரியுமா? ஜெபத்தின்வல்லமையைநாம்உண்மையில்நம்பவில்லைஎன்றுஅதுசொல்கிறது. நாம்சுமக்கத்தேவையில்லாதசுமைகளைச்சுமக்கிறோம் - மேலும்வாழ்க்கைமிகவும்கடினமாகிறது - ஏனென்றால்ஜெபம்எவ்வளவுவல்லமைவாய்ந்ததுஎன்பதைநாம்உணரவில்லை. அப்படிச்செய்தால், நாம்கடவுளிடம்பேசுவோம், எல்லாவற்றையும்பற்றிஅவர்சொல்வதைக்கேட்போம், கடைசிமுயற்சியாகஅல்ல, ஆனால்முதலாவதாக.

இன்றுஉங்களுக்கானகடவுளுடையவார்த்தை:ஜெபமேஉங்கள்முதல்முயற்சியாகஇருக்கட்டும், உங்கள்கடைசிமுயற்சியாகஅல்ல.