Psalteri 77:1-20

Zani em ashtë te Perëndia, edhe klitha: zani em ashtë te Perëndia, edhe ma vuni veshinë. Ndë ditë të shtrëngimit t’em kërkova Zotinë, shtrijshem duert’ e mia natenë, edhe s’pushoishem, shpirti em s’donte me u ngushulluem. Kuitova Perëndinë, edhe u përzieshë, u mendueshë, edhe m’ u fik fryma. Selah. Mbaita syt’ e mi pa gjumë, u përzieshë, edhe s’mundesh me folunë. Mendova ditt’ e herëshime, edhe viet e moçim. Bie ndër mend kankënë t’eme, natenë mendohem bashkë me zemrënë t’eme, edhe fryma eme kërkon. Mos ka me më hedhunë tej Zoti për gjithë jetënë, edhe s’do të më pëlqejë ma? A por mbeti për kurdo përdëllimi i ati? Pushoi fjala e ati bres mbas brezi? Vallë mos harroi Perëndia me përdëllyem? Mos ka me mbyllunë përdëllimet’ e vet ndë zemërim të vet? Selah. Ateherë thashë: Këjo ashtë dobësina eme: ndërrimi i së diathtësë të Naltit? Kam me përmendunë punët’ e Zotit, po, kam me përmendunë mërekullit’ e tua çë ndë krye të herësë. Edhe kam me shkuem ndër mend gjithë vepërat’ e tua, edhe kam me u menduem për të punuemet’ e tua. O Perëndi, udha jote ashtë ndë vend të shenjtënuem, cilli perëndi asht’ i math, si Perëndia ynë? Ti je Perëndia qi ban mërekulli, diftove fuqinë tande ndër kombet. Shpërbleve me krahinë tand popullinë tand, të bijt’ e Iakobit edhe të Iosefit. Selah. Të panë ujënate, o Perëndi, të panë ujënate, edhe u frikuenë, edhe u drothnë abyssate. Retë derthnë ujëna, qijetë dhanë za, edhe shigjetat’ e tua shkuenë. Zan’ i bubullimësë s’ate ishte ndë rrotullët, vetimate ndritnë botënë, u tund e u droth dheu. Udha jote ashtë ndëpër dhet, edhe rrugat’ e tua janë ndë shumë ujëna, edhe gjurmat’ e tua nukë ngjifenë. I hoqe udhënë popullit t’yt, porsi dhen, me dorë të Moiseut edhe të Aaronit.