Vreemdelingen op aarde

"Hoor mijn gebed, HERE, en neem mijn hulpgeroep ter ore, zwijg niet bij mijn geween, want ik ben een vreemdeling bij U, een bijwoner gelijk al mijn vaderen" (Psalmen 39:13, NBG51).

Hoe gedraag je je op een manier die past bij je geloof in God als alles en iedereen om je heen iets anders verkondigt?

De schrijver zwijgt terwijl zijn vijanden hem belachelijk maken. Voor hem is zwijgen de enige optie, omdat hij bang is dat hij opnieuw zal zondigen als hij spreekt of handelt. Zijn huidige ellende is veroorzaakt door zijn eerdere wangedrag (zie Psalmen 39:11-12). En hij wil er nu absoluut zeker van zijn dat hij geen nieuwe zonde aan zijn lijst toevoegt. Waarom? Omdat God hem misschien streng aanpakt, maar ook zijn enige hoop in het leven is (zie Psalmen 39:7).

De auteur weet maar al te goed dat we als mensen vreemdelingen zijn op deze aarde. Hij benadrukt hoe kort en kwetsbaar ons leven is. En hij verwoordt de teleurstelling die we kunnen voelen als ons leven ellendig lijkt. Waar is onze hoop? Het antwoord is: bij God! We zijn voor een korte tijd Gods gasten op deze aarde, als vreemdelingen, net als de mensen die ons zijn voorgegaan (zie Psalmen 39:12). Als mensen zijn we allemaal vreemdelingen en ontheemden, maar als gelovigen hoeven we de hoop niet te verliezen; we maken ook deel uit van Gods wereldwijde natie, die voor altijd zal blijven bestaan.

Voel jij je door je geloof in God weleens vervreemd van je omgeving? Kan deze psalm je helpen om hier op een goede manier mee om te gaan?