Vluchtgedrag in de woestijn

"Mozes nu was gewoon de kudde van zijn schoonvader Jetro, de priester van Midjan, te hoeden ..." (Exodus 3:1, NBG51).

We mogen geen van allen zelf bepalen waar en wanneer we worden geboren. Ook Mozes niet. Op het moment van zijn geboorte leeft het hele Hebreeuwse volk in slavernij in het land Egypte. Ook Mozes is een Hebreeër, maar hij is als jong kind geadopteerd door de prinses van Egypte. Dat dwingt Mozes in een permanente spagaat. Voelt hij zich een prinsje of toch een slavenkind?

Elke dag ziet Mozes hoe de mensen op wie hij lijkt worden afgebeuld door de werknemers van zijn eigen adoptie-opa. Dat onrecht kan hij op een dag niet langer verdragen. Hij besluit een Egyptische slavendrijver aan te vallen. Mozes’ woede was terecht, maar zijn strijd heeft de wereld niet mooier kunnen maken. Hoe kan hij nu nog verder?

De man die later de geschiedenis zal ingaan als grote bevrijdingsleider, weet even niet wat hij moet doen. Bij een ander volk, de Midjanieten, vindt hij onderdak en zelfs een partner, Sippora, en ze krijgen kinderen. Mozes draait mee in het familiebedrijf, en zolang hij het maar lekker druk heeft, hoeft hij niet te denken aan al die Hebreeën in Egypte. Zo houdt hij het leefbaar voor zichzelf, maar zijn volksgenoten hebben daar weinig aan.

Ook wij leven in roerige tijden: oorlog, honger, armoede, machtsmisbruik en een dreigende klimaatramp. Hoe moet je je daartoe verhouden? Op onze eigen manier doen velen van ons wat Mozes daar toen deed: zorgen dat je zoveel te doen hebt dat je geen tijd en energie hebt om de noodkreet van anderen te horen. Maar dan ziet Mozes een braamstruik branden …

Herken je dit soort vluchtgedrag bij jezelf? Wat kan jou helpen om jezelf dan toch wakker te schudden?