Weet jij…? Kun jij…?

Als de Heer gaat spreken, dan word je vanzelf stil. De Heer die in het boek Job uiteindelijk zelf in de spotlights gaat staan, neemt in een paar lange hoofdstukken de mens Job mee in het grote mysterie van de schepping. Waar komt alles vandaan en wie zorgt ervoor dat alles werkt zoals het werkt? Of het nu gaat over hoe een hert bevalt van een kalf, of over een struisvogelvrouwtje dat een beetje dom lijkt te zijn. Dan stopt de Allerhoogste met zijn rondleiding in de natuur en hij richt zich met een vraag aan Job: ‘Een mens die met de Ontzagwekkende twist - kan hij hem iets leren? Laat hij die God terechtwijst op dit alles antwoorden!' (Job 40:2) Maar Job durft niets meer toe te voegen. ‘Ik ben onaanzienlijk. Wat zal ik u antwoorden? Ik leg mijn hand op mijn mond.’ (Job 40:4), maar de Heer is nog niet klaar. Hij gaat verder en de blik gaat nog verder naar de meesterwerken van de Allerhoogste. 

‘Ik herroep mijn woorden en buig ik mij, zoals ik hier zit in het stof en het vuil.’ (Job 42:6) is het antwoord van de lijdende Job. Er is een nieuw hoofdstuk in zijn godservaring geschreven. Het gaat niet meer over God, maar nu heeft hij God zelf gehoord.