Ku Tobie, Boże mójPrzykład

Powołanie z natury Boga

Kiedy mówimy o powoływaniu nas do czegoś przez Boga, często zapominamy o najważniejszej rzeczy, a mianowicie o naturze Tego, który powołuje. Wiele rzeczy, codziennie, wzywa nas do czegoś. Na niektóre wezwania odpowiadamy, innych nawet nie słyszymy. Powołanie, o którym mowa, jest wyrazem natury Tego, który wzywa i rozpoznamy to wołanie tylko wtedy, gdy natura w nas będzie taka sama. Powołanie Boga jest wyrazem Jego natury, nie naszej. Bóg w swej opatrzności przeplata nici powoływania przez nasze życie i tylko my jesteśmy w stanie je rozróżnić. Bóg przewleka nić swojego głosu, w konkretnej kwestii, bezpośrednio przez nas i nie ma sensu proszenie innej osoby o opinię na ten temat. Nasze poczynania w związku z Bożym wezwaniem należy utrzymywać wyłącznie między sobą a Nim.

Boże powołanie nie jest odzwierciedleniem mojej natury, moje osobiste pragnienia i temperament nie są w nim uwzględniane. Jeśli bazuję na swoich zaletach i cechach, albo rozmyślam do czego się nadaję, to nigdy nie usłyszę wezwania Boga. Ale kiedy Bóg wprowadzi mnie do właściwej relacji ze sobą, to znajdę się w stanie, w którym był Izajasz. Izajasz był tak bardzo zestrojony z Bogiem - ze względu na wielki kryzys, który właśnie przechodził - że Boże wezwanie wniknęło wgłąb jego duszy. Większość z nas jest w stanie usłyszeć tylko samych siebie i nie może usłyszeć tego, co mówi Bóg. Miejsce, w którym możemy Go usłyszeć wymaga gruntowej zmiany.

“Daj mi usłyszeć swój głos”— o to się modlę. Pragnę Cię słyszeć, postrzegać Cię, cieszyć się Twą obecnością bardziej niż potrafię to wyrazić.