168, ni mniej, ni więcej!Przykład

Poświęcenie się Bogu z mądrością

Poświęcenie należy do tematów często głoszonych w kościołach. Bycie konsekrowanym oznacza oddalenie się od pewnych spraw dla Boga, czyli innymi słowy oddanie Mu swojego czasu, który inaczej poświęcilibyśmy sprawom próżnym lub nawet zasadnym, ale mniej ważnym.

Apostoł Paweł mówi, że powinniśmy składać nasze ciała Bogu jako żywe ofiary, jako wyraz rozumnej służby bożej. Ten werset bywa często źle rozumiany.

Ofiarowanie mojego ciała oznacza ofiarowanie całego mojego życia Bogu poprzez posłuszeństwo Jego woli. Akt ten stanowi ofiarę, ponieważ przestaję działać zgodnie z własną wolą, a zaczynam działać jedynie z Jego wolą.

„Rozumna” służba oznacza, że nie ma innej możliwej odpowiedzi na ofiarę Jezusa, niż życie całkowicie dla Niego.

A jeśli umarł za wszystkich, to po to, aby ci, którzy żyją, nie żyli już dla siebie, ale dla Tego, który za nich umarł i zmartwychwstał. 2 Koryntian 5:15 (SG21)

Problem polega na tym, że kiedy myślimy, że nasze obowiązki nie należą do służby Bożej, mamy tendencję do poświęcania ich, aby stawać się bardziej „duchowymi”.

Musisz zrozumieć, że nie wszystkie ofiary są akceptowane przez Boga. Aby ofiara została przyjęta przez Boga, musi być inspirowana przez Ducha Świętego.

Kiedy Maria zaoferowała równowartość rocznej pensji, aby namaścić Jezusa perfumami, była to ekstrawagancka ofiara z punktu widzenia rozumu, ale rozsądna i dobra z punktu widzenia Jezusa.

Jeśli jednak nie dbasz o własną rodzinę, ponieważ jesteś zbyt zajęty służeniem Panu, lub oddajesz kościołowi to, co powinno być przeznaczone dla dobra twojej rodziny, to tego typu poświęcenie nie jest akceptowane przez Boga i jesteś „gorszy niż niewierny”.

Przypomnij sobie moją wizję o szklanych kulkach. Jedyne kulki, jakie mogę przeznaczyć na służbę, to te, które pozostały mi po wypełnieniu słoików symbolizujących moje obowiązki.

Oddanie się kościołowi nie oznacza poświęcania mu czasu, którego potrzebują moje dzieci czy żona. Oddanie może oznaczać na przykład, poświęcenie czasu, który dotychczas spędzałem na oglądaniu telewizji, na modlitwę.

Innym kłamstwem ducha religijności jest to, że skoro zajmuję się sprawami Pana, jestem zwolniony z moich obowiązków. Oczywiście prawdą jest, że jeśli najpierw szukam Królestwa Bożego, wszystkie inne rzeczy będą mi dane. Nie oznacza to jednak w żadnym momencie, że nasze poświęcenie kościołowi zwalnia nas z naszych obowiązków.

Kiedy więc składasz ofiarę, zadaj sobie pytanie: kogo położyłem na ołtarzu? Łatwiej jest bowiem poświęcić kogoś innego niż siebie samego.

Kogo położyłeś na ołtarzu? Siebie czy swoje dzieci? Jeśli siebie, to ta ofiara jest miła Bogu. Ale poświęcenie swoich dzieci nawet nie przyszłoby mu do głowy.

Jefta złożył swoją córkę w ofierze, choć Bóg tego nie wymagał. Każdego roku młode dziewczęta z Izraela upamiętniały jej śmierć płaczem. Cóż za bezsensowne marnotrawstwo! Bezużyteczne ofiary przynoszą tylko łzy, podczas gdy ofiary zgodne z wolą Boga przyciągają Jego łaskę i dają życie.

Chciałbym zakończyć dzisiejszy dzień ostatnią poradą: nie ma sensu porównywać się z innymi.

Jeśli Bóg daje komuś szczególną łaskę do wykonania określonej misji, nie próbuj go naśladować – bez tej określonej łaski będzie to niemożliwe!

David Théry
Praktyczne nauczania jak doświadczać Boga