Rut: Historia odkupieńczej miłości BogaPrzykład

Wiele cudownych historii kończy się frazą: „I żyli długo i szczęśliwie”. Z Rut tak nie było. Jej historia idzie dalej niż „żyli długo i szczęśliwie” – do rodowodu Chrystusa. Ostatnie sześć wersetów z Księgi Rut jest najważniejsze w całej księdze, ponieważ jeszcze raz pokazuje, jak Bóg układa wszystko dla dobra tych, którzy Go kochają (Rzymian 8:28). W całej księdze przewija się wątek użycia przez Boga splotu wydarzeń w życiu człowieka dla urzeczywistnienia Jego planów. Finalne wersety ukazują spełnienie doskonałej woli Boga, pomimo niedoskonałości naszych decyzji i naszych życiowych potknięć.

Doskonała Boża wola nas uwzględnia, ale nie stanowimy jej centrum. W swojej książce pt. Faithful God: An Exposition on the Book of Ruth [Wierny Bóg: wyjaśnienie Księgi Rut], Sinclair Ferguson stwierdza: „Głębsze znaczenie tego, co Bóg czyni, wykracza daleko poza życie jego głównych bohaterów”. Wszyscy wierzący służą większemu celowi niż ten, który ma miejsce w ich codziennym życiu. Potwierdza to fakt, że główne postacie tej księgi znikają w ostatnich sześciu wersetach, bo główny wątek nie traktuje o nich. Odgrywają oni jednakże istotną rolę w historii zbawienia. Łaskawość wykazywana przez Rut i Boaza, wprawia w ruch zbawienie, które rozszerza się na cały świat.

Dzięki ostatnim wersetom staje się jasne, że ostatecznym powodem wszystkiego, co wydarzyło się w tej historii, było osiągniecie jednego celu: narodzin Jezusa Chrystusa. Obejmuje to emigrację Noemi do Moabu, początkową bezpłodność Rut, śmierć męża i synów Noemi, pozostanie Rut u jej boku, zbieranie kłosów na polu Boaza przez Rut, ryzykowny plan Noemi (który zadziałał), wycofanie się drugiego wykupiciela i wreszcie urodzenie się Boazowi i Rut syna, Obeda.

Werset 3:15 z Księgi Rodzaju często nazywa się protoewangelią, bo po raz pierwszy (proto) jest zwiastowana ewangelia. Bóg zapowiada zadanie ostatecznego ciosu Szatanowi przez potomstwo Ewy. Mówiąc o potomstwie Ewy, miał na myśli Jezusa Chrystusa, swego jedynego Syna, który zadał ostateczny cios Szatanowi, gdy zmarł na krzyżu. To dopiero 3. rozdział w Biblii, a już została wprawiona w ruch historia Jezusa, która biegnie dalej przez Księgę Rut i resztę Pisma Świętego. Obietnica dana w Księdze Rodzaju 3:15 spełniła się z powodu Bożej, suwerennej opatrzności wykonanej wobec jednej, malutkiej, wydawałoby się nieważnej, rodziny w Betlejem.

Te genealogie sprawiają, że Księga Rut nie opowiada już historii małego miasteczka, ale historię calych narodów i wieczności. W mrocznych czasach sędziów zostały położone fundamenty pod linię, z której zostanie wyprowadzony Zbawiciel, Mesjasz i Odkupiciel zagubionej, nędznej ludzkości. Potomstwo kobiety objawi się przez Boaza i Rut, Dawida i Batszebę, Józefa i Marię. W Psalmie 132:12 Bóg obiecuje, że jeden z synów Dawida, nawet większy od Dawida, będzie rządził na wieki. W rzeczy samej, Bóg tak to poukładał na przestrzeni setek lat, by wypracować ostateczne dobro, jakie miał w zanadrzu dla tych, którzy Mu ufają.

Kwintesencja historii Rut sprowadza się do czterech ważnych prawd teologicznych:

1. Boża opatrzność to coś, na czym możemy polegać. Nawet jeśli nie widzimy lub nie rozumiemy Bożego działania, ale możemy być pewni, że On sprawuje kontrolę i nie porzuci swoich dzieci.

2. Jesteśmy zobowiązani przejawiać wobec innych taką łaskawość, jaką wobec nas przejawia nasz Bóg.

3. Bóg odpowiada na modlitwy swoich ludzi, a jego błogosławieństwo rozciąga się z ograniczonej perspektywy naszego życia na przyszłe pokolenia.

4. Potrzebujemy Wykupiciela, który tak nas ukochał, że za nas umarł, by przywrócić nas Bogu. Nikt nie pozostaje poza zasięgiem Bożej łaski, a „ci najmniejsi” – grzesznicy, poganie i wyrzutki społeczeństwa – wciąż są wykupowani.