Goliat musi upaść: Zwycięstwo w walce z twoimi olbrzymamiPrzykład

ODRZUCENIE MUSI UPAŚĆ

Aby obejrzeć film w swoim języku przejdź do ustawień (ikona koła zębatego), kliknij "Napisy" i wybierz odpowiedni język.

Dawid był zaledwie nastolatkiem kiedy przybył na pole bitwy pomiędzy Izraelitami a Filistynami. Nie był żołnierzem wojska izraelskiego, przyniósł jedynie zapasy dla swoich braci. Kiedy dotarł do obozu usłyszał drwiny Goliata — i dowiadywał się kto zamierza go pokonać. Jego brat nie był zachwycony tą dociekliwością. Zwróć uwagę na słowa: "Gdy Eliab, najstarszy brat, usłyszał, o czym Dawid rozmawia z wojownikami, uniósł się gniewem i powiedział: Po co tu przyszedłeś?" (1 Samuela 17:28)

Ta reakcja nie jest zaskoczeniem jeśli znamy pozostałą część historii. W 1 księdze Samuela 16 dowiadujemy się, że kiedy prorok Samuel przyszedł do domu Jessego, aby namaścić nowego króla nad Izraelem, ten zaczął od Eliaba. Eliab był największym, najstarszym i najsilniejszym z braci. Było pewne, że to on zostanie nowym królem. Jednak Bóg powiedział: "Nie, nie ten." Bez wątpienia Eliab poczuł się wzgardzony. Pewne zwyczaje zostały odwrócone. On nie został wybrany na króla. Zamiast tego, został wybrany jego najmłodszy brat — dzieciak, którego nie było nawet w kolejce. Eliab czuł się odrzucony, a odrzuceni ludzie sprawiają, że inni odczuwają to samo.

Nikt z nas nie lubi czuć się niewystarczająco dobry. Albo mądry. Lub chciany. Jakkolwiek chcielibyśmy, aby było inaczej, opinie innych mają znaczenie. Słowo odrzucenia, nawet drobiazg, który nie miał na celu nas zranić, może przylgnąć i sprawić ból. Małe ziarenko odrzucenia może zapuścić korzenie i siać spustoszenie w późniejszym czasie. Wkrótce potem w ogóle już nie pamiętamy, że Bóg cudownie nas stworzył dla swojego celu i planu. Zapominamy, że On nie każe nam porównywać się z innymi lub biec w czyimś innym wyścigu. Tracimy z oczu swój cudowny początek i nasze nowe stworzenie w osobie Chrystusa. Ani się obejrzymy, a już dręczy nas ten olbrzym odrzucenia.

Doświadczenie zwycięstwa Jezusa nad olbrzymem odrzucenia bierze się z postrzegania siebie w taki sposób, w jaki widzi cię twój Ojciec niebieski — jako Jego drogie i kochane dziecko. Jak pisał Paweł: "A jeśli [jesteśmy] dziećmi, to i dziedzicami — dziedzicami Boga, a także współdziedzicami Chrystusa, jeśli tylko razem z Nim cierpimy, po to, by razem z Nim mieć również udział w chwale" (Rzymian 8:17). Bóg nie przyjął cię za coś co zrobiłeś, ale po prostu dlatego że cię pokochał (zobacz Jana 4:19). Co więcej, Bóg kochał cię tak bardzo, że był skłonny zapłacić olbrzymią cenę, aby przyciągnąć cię do siebie: śmierć na krzyżu swojego własnego Syna, Jezusa.

Wyobraź sobie jak Jezus dzisiaj szepcze ci do ucha: "Naprawdę bardzo cię kocham. Już jestem z ciebie zadowolony!" To może się wydawać szalone, że Bóg nieba — Stwórca wszechświata — zna ciebie tak osobiście. Wielu z nas wariuje, kiedy dostanie 30 lajków pod wpisem w mediach społecznościowych. A jednak Bóg wszechświata jest świadomy twojego istnienia (zobacz Psalm 8)! On ciebie poszukiwał (zobacz Łukasza 15:3-7).

Jeszcze zanim zostałeś poczęty, Bóg postanowił i powiedział: „Wybieram cię na własność”. Ta prawda powinna rozwinąć w tobie poczucie akceptacji. Twoja wartość nie jest związana z tym, co osiągasz, ale jest na zawsze zakotwiczona w fakcie, że Jezus został dany za ciebie. Zostałeś stworzony, aby być przyjętym i przygarniętym przez twojego niebiańskiego Ojca. Zostałeś stworzony, by być kochanym za darmo. Żyjesz dzięki jego akceptacji, a nie dla akceptacji innych. Kiedy zdasz sobie z tego sprawę, olbrzym odrzucenia upadnie w twoim życiu.

Odpowiedz

Jakie masz powody, aby czuć się głęboko zaakceptowany przez Boga? Które z nich są już widoczne w twoich myślach? Które nie?

W jakim sensie możesz powiedzieć "Bóg mnie wybrał"? Co to dla ciebie znaczy? Dlaczego to takie ważne?

Jaka jest różnica między życiem dla akceptacji a życiem dzięki niej? Jak możesz wdrożyć to w życie?