Kiedy strata staje się zyskiem

Błogosławieni, którzy się smucą, ponieważ oni będą pocieszeni. Ewangelia Mateusza 5:4 UBG

NA POCZĄTEK

Filozof i teolog Nicholas Wolterstorff, rozpaczając po śmierci bliskiej osoby, opisuje uniwersalny rozmiar cierpienia w swej książce pt. Lament for a Son [Płacz za synem]: “Cierpienie ukrywa twarz przed każdym, jednocześnie dając się poznać wszystkim... W cierpieniu jesteśmy jedno. Niektórzy są zamożni, inni bystrzy; jedni wysportowani, drudzy podziwiani, ale wszyscy cierpimy. Wszyscy bowiem kogoś szanujemy i kochamy, a w obecnym życiu szacunek i miłość przynosi cierpienie”.

Powszechność cierpienia każdemu z nas otwiera drzwi do niewyobrażalnego Bożego pocieszenia.

SPOSTRZEŻENIA

W obliczu straty możemy trwać w goryczy, oderwanym stoicyzmie, albo w wierze. Gdy decydujemy się reagować w wierze, rozpoczynamy proces żałoby i otwieramy się na Boże pocieszenie.

OBSERWACJE

Chrześcijanie od wieków zachęcają siebie nawzajem do zaakceptowania cierpienia jako części życia. “Memento mori” - mawiano. Pamiętaj o śmierci. Jednak taka postawa jest coraz rzadsza. “Nieliczni z nas” - zauważa J.I. Packer - “żyją co dzień na krawędzi wieczności… i w rezultacie przegrywamy”. Przyjęcie do wiadomości swojej śmiertelności pozwala nadać znaczenie i wyjątkowość ludzkiemu doświadczeniu.

Niestety, raczej zaprzeczamy tej rzeczywistości, separując się od innych, by nie oglądać czyjegoś cierpienia i by inni nie widzieli naszego bólu. Jak się jednak okazuje, izolacja oddziela nas także od wiary, nadziei i miłości, nie wspominając radości. Choćbyśmy nie wiem jak zaprzeczali emocjom i uśmierzali ból, nasze serca i tak pozostaną podatne na smutek tak długo, jak będziemy oddychać.

Nie da się tego obejść. Jak długo będziemy przemierzać kamieniste, nastroszone gwoździami drogi tego zepsutego świata, tak długo będziemy cierpieć i płakać. Zamiast jednak rozpaczliwie uciekać, zbliżmy się do Tego, który z nami płakał i utożsamił się z nami aż do momentu nędznej śmierci, Tego, który wstawia się za nami w najciemniejsze noce duszy. W sposób, który ledwie możemy pojąć, Bóg cierpi z nami nawet teraz. Niech ta myśl pocieszy każdego pogrążonego w żałobie - w tym nas.

ZASTOSOWANIE

Często wystarczy ledwie lękliwa myśl o katastrofie, by nas pochłonąć: lęk przed chorobą, martwienie się o dzieci, samotność, niepowodzenie finansowe, niepokój związany ze starzeniem się, albo niemiłe wspomnienia. Krótko mówiąc, cierpimy na skutek ciągłego lęku, który zniewala naszą uwagę do tego stopnia, że tracimy z widoku Chrystusa i Jego odwieczny cel.

Jednakże nie cierpimy sami. Jezus trwa przy nas. Inni pomocnicy nie dają rady, pociechy rozmywają się, ale Pan pozostaje. Jego boska obecność, zamieszkująca teraz w naszych sercach, wkrótce wypełni cały wszechświat. Jego blask już na zawsze przemoże wszelki diabelski cień. Tego dnia “wzejdzie Słońce sprawiedliwości z uzdrowieniem na swoich skrzydłach” (zob. Malachiasz 4:2) i wszystko stanie się nowe. “I otrze Bóg wszelką łzę z ich oczu, i śmierci już nie będzie ani smutku, ani krzyku, ani bólu nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły” (Objawienia 21:4 UBG). Tak, “błogosławieni, którzy się smucą, ponieważ oni będą pocieszeni” (Mt 5:4 UBG).