Ubóstwo, które czyni nas bogatymi

Błogosławieni ubodzy w duchu, ponieważ do nich należy królestwo niebieskie. Ewangelia Mateusza 5:3 UBG

NA POCZĄTEK

Mike Vetrone przemycał narkotyki dla uzależnionych od heroiny. Przytłoczony ciągłą samotnością, zagrożeniem życia i zmęczony tym, co robi, pomyślał, żeby ze sobą skończyć. W pochmurny poranek, wpadł do ulubionej restauracji Big Apple po posiłek. Po powrocie do mieszkania zaczął przełączać kanały TV na pilocie w poszukiwaniu towarzystwa. Na ekranie pojawił się kaznodzieja, który zawołał: "Życie potrafi chwycić za fraki i rzucić na kolana".

Mike pogłośnił telewizor.

“Jest taki łańcuch, który skuwa każdą duszę” - kontynuował - “tym łańcuchem jest grzech — uzależnienie, od którego uwolniła nas śmierć i zmartwychwstanie Jezusa”. Nagle, gdy ten telewizyjny ewangelista zaprosił oglądających do przyjęcia Chrystusa, Mike znalazł się przed telewizorem z okrzykiem "tak!" na ustach. Od tego momentu przestał się czuć samotny.

Mike nie stał już przed wizją odebrania sobie życia, ale rozpoczął nowe.

SPOSTRZEŻENIA

Gdy odczuwamy duchowe ubóstwo, wtedy jesteśmy gotowi na przyjęcie bogactw Króla. Królestwo nie jest dla ulubieńców losu, lecz dla złamanych - tych, którzy dochodzą do ściany i podchodzą do Boga z pustymi rękami.

OBSERWACJE

Wyrażenie “królestwo niebieskie” pojawia się wielokrotnie w Ewangelii Mateusza i generalnie jest jednoznaczne z “Bożym królestwem”. Oznacza prawdziwe, pełne pokoju, czyste i radosne życie, w bliskości z Bogiem. Takie błogosławieństwa stoją w opozycji do naszych bożków — wygody, sukcesu i narodowej dumy — i obiecują o wiele więcej. W rzeczy samej bożki to po prostu profanacja i parodia tego, czego prawdziwym spełnieniem jest Boże królestwo. Jezus zatem tak stawia błogosławieństwa w odniesieniu do Bożego królestwa: “Błogosławieni ubodzy w duchu, ponieważ do nich należy królestwo niebieskie” (Mt 5:3; por. 5:10).

Zwróć uwagę, że Jezus mówi o tym królestwie, że jest "ich". Oznacza to, że należy ono do tej konkretnej grupy ludzi, ubogich w duchu, marginalizowanych i pomijanych. Nie dla zadowolonych z życia i mających wszystko pod kontrolą. Nie dla tych, którzy wierzą w siebie, którzy w sposób naturalny codziennie wygrywają. Jak to stwierdził Marcin Luter na łożu śmierci: “jesteśmy żebrakami, taka jest prawda”.

ZASTOSOWANIE

Wielu żyjących w czasach Jezusa oczekiwało zbawcy rodzaju Jozuego albo Dawida, wojskowego przywódcy, który pokona Rzymian i ustanowi królestwo na ziemi. Tymczasem Jezus był znany z bycia przyjacielem poborców podatkowych — kręgu zdrajców, którzy sprzymierzyli się z politycznym wrogiem.

Zgodnie z przykładem naszego Zbawiciela nie musimy się z wszystkiego wybronić, ani mieć ostatniego słowa. Ubodzy w duchu chrześcijanie mogą żyć nierozumiani i oczerniani. Możemy, jak Jezus przed Herodem Antypasem — pozostać bez słowa. Taki rodzaj ubóstwa jest ważny, gdy kusi nas, by złajać naszego "wroga", który ma odmienne zdanie odnośnie różnych kwestii społecznych lub politycznych.

Jak ucieleśnisz duchowe ubóstwo wobec tych, którzy szukają sprzeczki?