Zaufanie

Nasze maleństwa przychodzą na ten świat kompletnie zależne od nas. Tak bardzo pragniemy je chronić, ale nieuchronnie dostają wysypki od pampersów, boli je brzuszek, pierwszy raz się przeziębiają. Trudno być dzidziusiem, ale jeszcze trudniej mamą obserwującą jego zmagania. 

Kiedy moje maleństwo miało cztery dni, dostało żółtaczkę i potrzebowało naświetlania. Musiało leżeć w “walizce” ze światłem UV od piątku wieczorem do niedzieli w południe. Mogliśmy je zabierać i potrzymać tylko na czas karmienia i zmiany pieluszek. Nie znosiłam tego. Wiedziałam, że terapia jest konieczna, ale zupełny brak możliwości chronienia go łamał mi serce. Czułam się taka bezsilna. Na szczęście weekend się skończył i terapia odniosła skutek. 

Te trudne dni pozwoliły mi sobie uświadomić, że kluczem przetrwania w rodzicielstwie jest zaufanie Bogu. To On jest prawdziwym obrońcą mojego dziecka. Choć moja rola jest ważna, to jednak moje zdolności są ograniczone, a Jego - nie. I choć tak bardzo kocham swoje dziecko, to Bóg kocha je jeszcze bardziej. Mogę mieć pewność, że jest bezpieczne w Jego rękach. 

Niełatwo jest postanowić zaufać Bogu w kwestii naszych dzieci. Intelektualnie możemy uznać, że Bóg jest godny zaufania, ale wciąż walczyć z wątpliwościami i lękami. Jednak z praktyką możemy nauczyć się luzować zaciśniętą rękę i zrzucić ciężar naszych problemów u stóp krzyża. 

W Księdze Izajasza czytamy o obietnicy Boga, że zachowa w pokoju tych, których umysł jest niezachwiany, bo Mu ufają. Gdy postanawiamy zaufać Bogu co do naszych dzieci, wtedy On zamienia nasze niespokojne myśli - na swój pokój. Będzie to ciągle robił, przez całe życie naszych dzieci. Im szybciej opanujemy te wymianę, tym szybciej nauczymy się żyć w wolności, którą Bóg ma dla nas, mam.