Boże, a co ze mną?Przykład

Poczucie bycia zapomnianym

Ból wynikający z poczucia bycia zapomnianym przez Boga jest niemal nie do zniesienia. Możesz starać się utrzymać resztki wiary, jakie ci zostały, albo kompletnie ją porzucić, bo jej posiadanie tylko przypomina ci o tym, czego nie masz. 

Nawet jeśli możemy mieć wrażenie, że Bóg sobie o nas zapomniał, to czy On w ogóle byłby do tego zdolny?

W Księdze Izajasza 49:15 SNP czytamy: "Czy kobieta może zapomnieć o swoim niemowlęciu i nie zlitować się nad dzieciątkiem, które pochodzi z jej łona? A choćby nawet one zapomniały, Ja nie zapomnę o tobie".

Dlatego to niemożliwe, żeby Bóg o tobie zapomniał. To nie jest w Jego naturze i to Kim jest, nie pozwoli Mu na to. Możesz wierzyć Jego słowu ponad to, co czujesz, bo jest Bogiem, który wywyższył swoje słowo ponad wszystko. Nawet jeśli czasem czujemy się opuszczeni przez Boga, to nigdy nie jesteśmy. Jednak nie należy ignorować takiego uczucia. Poczucie opuszczenia jest możliwością doświadczania Jego obecności i suwerenności nad naszym życiem, na sposoby dla nas niezwykłe.

Jako świeżo upieczeni rodzice nauczyliśmy się, że chociaż kochamy swoją córkę bardziej niż samych siebie, to jednak będą się zdarzały momenty, w których nie będzie się czuła przez nas kochana w oparciu o swoją ograniczoną perspektywę i postrzeganie życia. To nie zmienia niezaprzeczalnego faktu, że kochamy ją wprost szaleńczo. Tak samo nasz Ojciec w niebie ma plany wobec nas, ale w tych planach nie zawsze będziemy odczuwać, że Bóg nas kocha.  

Pojawia się zatem pytanie: dlaczego opieramy jakość Bożego ojcostwa na tym, co fizycznie widzimy, że czyni dla nas lub dla innych? Zastanów się nad tym przez chwilkę. 

Wydaje się, że zapominamy, że Bóg nie jest ograniczony do świata fizycznego, ani nie ogranicza Go ciało. Nawet czas ma jednego mistrza - Niebiańskiego Ojca. 

Pamiętaj, że nawet jeśli cię nie mianują na to stanowisko, nie dostaniesz roli, nie załapiesz się na awans, nie wybiorą cię na osobę z którą chcą być i poślubić, to i tak jesteś osobą z wyboru dla Boga. Nie możemy tego na Bogu wymóc, bo to On pierwszy nas pokochał i wybrał. 

Własny ojciec Dawida, Jesse, nie wybrał go, gdy Samuel pojawił się u nich w domu, by namaścić jednego z jego synów na króla. Nawet nie wziął pod uwagę kandydatury Dawida! Wydawało się, że Bóg zezwolił Jessemu wskazać, które ze swoich dzieci wybrałby na króla. Potem jednak Bóg wkroczył i udowodnił, że ten, o którym Jesse zapomniał, był właśnie tym wybranym.