Dzięki wierzePrzykład

Z wiary czy ze strachu

Dzisiaj zajrzymy do księgi Daniela, aby poznać trzech dzielnych młodzieńców. Daniel opowiada, że Nabuchodonozor, król Babilonu, nadciągnął do Jerozolimy i obległ ją. W ręce Nabuchodonozora wpadł Jehojakim, ówczesny król judzki, oraz naczynia ze Świątyni. Co więcej, okrutny król zapragnął, by spośród ludzi wziętych do niewoli wybrać najprzystojniejszych i najinteligentniejszych młodych mężczyzn do służby u niego. Między tymi wybrańcami był Daniel, Shadrak, Meszak i Abednego. 

Daniel wyjaśnił znaczenie snu o złotym posągu, który przyśnił się Nabuchodonozorowi. Króla zadziwiła zdolność Daniela, a nawet padł na twarz i oddał cześć Bogu Daniela. Następnie król powierzył mu zarządzanie prowincją babilońską, a na jego usilne prośby na przywódczych stanowiskach umieścił także Szadraka, Meszaka i Abednego. 

Nowa fascynacja Nabuchodonozora Bogiem nie trwała długo, ponieważ w 3 rozdziale tej księgi czytamy o zbudowanym przez niego złotym posągu wysokim na 30 metrów. Król zażyczył sobie, by odpowiednio się zachowywano na dźwięk muzyki: należało upaść i złożyć pokłon złotemu posągowi. Jeśli by ktoś odmówił, miał natychmiast zostać wrzucony do rozpalonego pieca (Ks. Daniela 3:5-6). 

Pewni astrologowie donieśli królowi, że Shadrak, Meszak i Abednego nie podporządkowali się jego rozkazowi, co króla rozwścieczyło. Gdy król zapytał ich o to, oni odrzekli, że nie muszą odpowiadać na to pytanie. Jakby tego jeszcze było mało, by wyprowadzić króla z równowagi, dodali:

Jeśli nasz Bóg, któremu służymy, może nas wyratować z rozpalonego pieca i z twojej ręki, o królu, to nas wyrwie. A jeśli nawet nie — to niech ci będzie wiadome, o królu, że twoich bogów nie czcimy i złotemu posągowi, który wzniosłeś, pokłonu nie oddamy. Ks. Daniela 3:17-18.

Wiedzieli, że za te słowa wylądują w tak gorącym piecu, że natychmiast zginą. Jednak nie spłonęła żadna część ich odzieży ani włos na głowie. Bóg ich ochronił i zadziwił Nabuchodonozora. 

Czyż wiara tych trzech młodzieńców nie jest powalająca? Byli Żydami czczącymi Boga w warunkach niewoli, którzy wiedzieli jaka kara ich czeka za nieposłuszeństwo. A jednak pozostali lojalni, nie porzucili swoich przekonań, ani nie dopuścili do tego, by zawładnął nimi strach. Wiedzieli, że Bóg może ich ocalić i ocalił, jednak zawczasu zdecydowali, że nawet jeśli tego nie zrobi, to nie będą się kłaniać fałszywemu posągowi ze złota. Mogli dać się pokonać strachowi, a jednak wybrali wiarę. 

Większość z nas zapewne nigdy nie stanie w obliczu tego rodzaju prześladowań za wiarę. Czasami jednak strach potrafi nas przytłoczyć. Jak zatem mamy mieć pewność co do tego, czy żyjemy w strachu, czy postępujemy w wierze? Jeśli zamęczamy się na śmierć przypuszczeniami „a co, jeśli”, to żyjemy w strachu. Jeżeli jednak do naszego monologu dodamy „nawet jeśli”, to postępujemy w wierze. Z czymkolwiek się mierzysz, wiedz, że nasz Bóg jest większy od wszelkich okoliczności w twoim życiu.