Ostatnie lekcje: plan na Wielki TydzieńPrzykład

Zmartwychwstanie

Dzisiaj świętujemy, że Jezus nie tylko umarł na krzyżu—On powstał z martwych! To co miało być ukaraniem i uciszeniem Go (śmierć na krzyżu) stało się naszą wolnością, ponieważ grób nie mógł Go zatrzymać.

Przeczytaj Ewangelię Jana 20:1-29.

On żyje. On nie umarł. Czy ktoś jeszcze uważa to za szaleństwo? Zaledwie dzień wcześniej był martwy, zawinięty w szaty pogrzebowe i zamknięty w grobowcu.

To tutaj chrześcijaństwo przestaje być tylko zbiorem dobrych pomysłów dobrego nauczyciela, a staje się wiarą zmieniającą życie. Gdyby sensem życia Jezusa było Jego nauczanie, miłość do ludzi i uzdrawianie chorych, byłby zapamiętany tylko z tego. Tak się nie stało. Cały świat się zmienił, ponieważ On powstał z martwych. Wszystko co powiedział i to, co zapowiadali prorocy było i jest prawdziwe! Jezus powstał z martwych wybawiając nas od ciążącego na nas grzechu!

Brzmi to niezbyt rozsądnie, prawda? Gdybyśmy polegali tylko na sobie, nie bylibyśmy w stanie tego pojąć. Paweł zachęca nas w 1. Liście do Koryntian 2:5, “aby wasza wiara nie opierała się na mądrości ludzkiej, ale na mocy Boga”.

Z czysto ludzkiego punktu widzenia śmierć Jezusa na krzyżu, zmartwychwstanie i zmazanie grzechu całej ludzkości to szaleństwo. Bóg wybrał (uwielbiam te dwa słowa). Nasz Bóg nie był tylko zwykłym człowiekiem, który umarł na krzyżu. To był Jezus—w pełni Bóg i człowiek. Gdyby był tylko człowiekiem, wtedy Jego śmierć na krzyżu byłaby po prostu stratą wspaniałego nauczyciela oraz obrońcy biednych i chorych.

Był nie tylko w pełni człowiekiem, był również w pełni Bogiem—synem Bożym!

To właśnie dzięki temu Wielkanoc oznacza więcej niż otoczka kulturowa, która wokół niej powstała. Jezus umarł dla ciebie, lecz również zmartwychwstał dla ciebie. Nie tylko poniósł karę za nasze grzechy; przyszedł dać nam nowe życie!

To właśnie uczynił Chrystus, jeśli postanowimy uwierzyć w Krzyż i w pusty grób:“Tak więc kto jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem. Stare przeminęło — i nastało nowe!” (2 Koryntian 5:17)