Duch Święty: jesteśmy łatwopalni czy ognioodporni?Przykład

Ogień Boży w Jezusie

Dla jednych było to miejsce oddawania czci. Dla innych — miejsce robienia interesów, aby zarobić na życie na wszelki możliwy sposób. Jednak dla Syna był to dom Jego Ojca — święta ziemia i miejsce modlitwy o zbawienie, uzdrowienie i wyzwolenie narodów. Dlatego na wymieniających pieniądze, złodziei i przestępców w ruch poszedł bicz, sprawiając, że Faryzeusze zawrzeli z wściekłości, a Jego własne życie stało się zagrożone. Kiedy jednak stawką był honor Jego Ojca, a wyzwolenie narodów zawisło na szali, śmiał się śmierci w oczy, ponieważ zysk był wart swojej ceny. Jeśli trzeba, pójdzie na krzyż. Cóż za pasja!

W ludzkim doświadczeniu Boży ogień przekłada się na pasję — ten sam rodzaj pasji, którą widzieliśmy w Jezusie. Być może ta pasje nie emanowała jedynie z Jego słów. Kiedy Jezus po raz ostatni szedł do Jerozolimy, czytamy, że szedł, wyprzedzając swoich uczniów. Widzieli, z jaką motywacją szedł naprzód (Mk 10:32). Dlaczego? W jakiś sposób ogień, który miał w duszy, uzewnętrzniał się w tym, jak Jezus się poruszał.

Kiedy przybyli na miejsce, Jezus zobaczył bezczeszczenie świątyni. Uczniowie ujrzeli wtedy kolejne dowody Jego pełnych pasji uczuć. Jego reakcja nadała mu rysy osoby budzącej strach. Uczniowie przypomnieli sobie słowa Psalmu 69:9: „żarliwość o Twój dom mnie pochłania”. Był to jednak gniew zrodzony z miłości, a nie zimna furia. Jezus nie był oszalałym fanatykiem. Po prostu kochał dom swojego Ojca. Jego pragnieniem było widzieć, jak ludzie w wolności i radości oddają Bogu cześć w świątyni. Komercja w świątyni wszystko jednak zepsuła. Jego serce wybuchło niczym wulkan. Ogień Ducha Świętego w Jego duszy przynaglił Go do oczyszczenia świątyni. 

W świątyni pozostały jednak dzieci, niewidomi i kulawi, a On ich uzdrowił (Mt 21:14-16). To właśnie chciał zrobić i to było powodem, dla którego Jego gniew zapłonął jak rozżarzony piec. Jego oburzenie zmierzało do radości. I osiągnął cel — na koniec dzieci zaśpiewały: „Hosanna!".