Wolność od zazdrości - sześciodniowe rozważania Anny LightPrzykład

Dzień 3 — Zazdrość od środka 

Czy rozmawiałeś kiedyś z przyjacielem czy znajomym o czyimś talencie, powodzeniu lub osiągnięciu? Pojawiający się wtedy komentarz często ujmuje blasku osobie, o której mowa.

„Słyszałaś, że ________ napisała książkę?”.

„Taaa, ale wydała ją własnym nakładem”.

„Ich kościół bardzo się rozrósł”.

„Jasne, głównie dostarczają rozrywki”.

„Ależ on zeszczuplał”. 

„Miał opaskę na żołądku”.

Tego typu komentarze są wprost obrzydliwe, ale sama przyznam, że kiedyś wychodziły z moich ust, a już na pewno miałam takie myśli. 

Nasze osądzające opinie mogą spowodować, że przez chwilkę poczujemy się lepiej, jakoby wyrównując szanse, ale tak naprawdę pokazują one słabość naszego umysłu i niezadowolenie z siebie samych. 

Francis Bacon tak wyraził się na temat zazdrości: „My, którzy nie możemy posiąść czyjejś zalety, zadowolimy się zniszczeniem jego szczęścia”. Niszczymy innych dosłownie, w naszych umysłach, naszymi myślami i postawą. Żadne z tych działań nie pomoże nam jednak w tym, by żyć w wolności i obfitości, które mogą stać się naszym udziałem.

Każdy z nas jest unikalnym odbiciem Bożej chwały. Często jednak świat (nasza społeczność, krąg znajomych) nie potrafi docenić i celebrować tej unikalnej chwały. Atakujemy obdarowania, by nas nie przyćmiewały. 

Zawsze będzie ktoś, kto posiada więcej, więcej osiągnie albo będzie bardziej utalentowany w jakiejś dziedzinie. Tak to już jest. Nikt nie ma wszystkiego i naprawdę nie można znaleźć kojącego zadowolenia po tej stronie wieczności. Jednakże każde z nas posiada coś cennego, coś wartościowego, coś, czego nam ktoś inny może zazdrościć, nie zdając sobie z tego nawet sprawy. 

Nie wolno zatem stać się „miernotą”. Ten akapit z klasycznej powieści „Atlas zbuntowany” tak dobrze to wyjaśnia. „Czy pani wie, co jest znamieniem mierności? Te drażliwe miernoty, które siedzą i trzęsą się, żeby czyjeś dzieło nie okazało się większe od ich własnego (…). Szczerzą na ciebie zęby ze swoich mysich dziur myśląc, że sprawia ci przyjemność fakt, iż twoja inteligencja ich przyćmiewa" (na podst. tłum. Iwony Michałowskiej). 

Ten fragment mnie uderza, bo sama byłam żałosną „miernotą”. Uważałam, że inni celowo pomniejszają mnie dlatego tylko, że są lepsi ode mnie – będąc po prostu sobą. Zazdrościłam im ich osiągnięć, ale sama osiągnąć nie chciałam nic. Zazdrościłam im darów i talentów, a nie widziałam własnych. W dalszym fragmencie jest napisane: „Ich (miernot) marzenie o wielkości to wyobrażenie świata, w którym wszyscy uznają ich wyższość. Nie wiedzą, że to marzenie jest niezbitym dowodem mierności". 

Czy naprawdę chcemy świata, w którym wszyscy uznają naszą wyższość? Jak kiepski byłby to świat! To wielkość innych ma budzić wielkość w nas samych. Ale to nie zdarzy się nigdy, jeśli nie będziemy uznawać, cenić i cieszyć się wielkością innych i zapomnimy, że dane im przez Boga dary, cechy i zalety to nie narzędzia do umniejszania naszych własnych. 

Możemy podziwiać coś u kogoś, ale jeśli nie jesteśmy zadowoleni z tego, kim sami jesteśmy na tyle, by chwalić i ten podziw wyrażać, to niezadowolenie stanie się zgnilizną, która nas zniszczy od środka. 

Szkoda, którą wyrządza to w naszym sercu, niszczy naszego ducha. Warto wykonać ciężką pracę dokopania się do własnych uczuć, odcięcia ich od korzeni i obserwowania, jak tracą moc.