Sprawa zmartwychwstania ChrystusaPrzykład

Odpowiedź dla krytyków zmartwychwstania 

Jednym z zarzutów podnoszonych przez osoby krytycznie nastawione do zmartwychwstania Chrystusa jest to, że „Tak właściwie to Chrystus nie zmarł na krzyżu!” Zarzut ten nosi nazwę „teorii omdlenia”. Zakłada ona, że w wyniku wycieńczenia, bólu i utraty krwi Jezus omdlał, stracił przytomność na krzyżu. Idąc dalej, po złożeniu w grobie, w wyniku chłodu i podwyższonej wilgotności w jakiś sposób powrócił do życia. Następnie, po odzyskaniu przytomności, wyszedł z grobu i pokazał się uczniom, którzy mylnie przekonani byli, że został przywrócony z martwych!

Wbrew opisanej teorii, musimy być świadomi tego, że zgodnie ze zwyczajem panującym w Rzymie, kat odpowiadał swoim życiem za to, gdyby w jakiś sposób skazany mu uciekł. Ponadto, źródła w Ewangelii potwierdzają, że Jezus był martwy już na krzyżu, jako że stwierdzone zostało to przez rzymskiego legionistę, który to przebił bok Jezusa włócznią, co spowodowało wypłynięcie krwi i wody. Dopiero po takim upewnieniu się odnośnie śmierci skazanego, żołnierze uznali, że nie ma potrzeby łamać Jego nóg, aby przyśpieszyć zgon.

Teoria omdlenia brzmi w miarę przekonująco do momentu, aż nie zastanowimy się nad kilkoma, niezmiernie ważnymi kwestiami: A. Czy możliwym jest, aby Jezus przeżył w wilgotnym grobie, bez jedzenia, wody i opieki medycznej przez trzy dni? B. Czy przeżyłby fakt bycia owiniętym nasączonymi ziołami i wonnościami prześcieradłami grobowymi? C. Skąd wziąłby siłę, aby uwolnić się z owych płócien, które stanowiły część procesu balsamowania? D. Czy potrafiłby odsunąć ciężki głaz blokujący wejście do grobu, a następnie pokonać rzymskich strażników? E. W jaki sposób pokonałby pieszo kilka mil, mając przebite gwoździami nogi? Powyższe pytania, jak i wiele innych stanowią poważny problem dla opisanej teorii.

Faktem jest, iż teoria omdlenia starająca się wyjaśnić zmartwychwstanie, daje więcej pytań, niż odpowiedzi. Niemiecki autor David Strauss, całkowicie niewierzący w zmartwychwstanie, w swojej książce: „The Life of Jesus for the People” pisze: „Nie jest możliwym, aby ten, który właśnie wyszedł z grobu na wpół żywy, doczołgał się słaby i chory, potrzebujący natychmiastowej pomocy medycznej, obandażowania ran, wzmocnienia i opieki, który przeszedł ogromne cierpienie, w jakikolwiek sposób sprawił, że uczniowie odnieśli wrażenie, że zwyciężył śmierć i grób; że jest księciem życia. To, co zobaczyli, stanowiło przecież podstawę ich dalszej służby. Gdyby to była tylko namiastka powrotu, to osłabiłaby jedynie wrażenie, jakie na nich wywarł za życia i swojej śmierci. W najlepszym wypadku przyczyniłoby się to do powstania nostalgicznych utworów, ale z pewnością nie zamieniłoby ich rozpaczy w entuzjazm, a szacunku w uwielbienie”.