Sprawa zmartwychwstania ChrystusaPrzykład

Dodatkowe dowody Zmartwychwstania 

Podczas rozważania różnych przesłanek, które wskazują na zmartwychwstanie Chrystusa, często pojawia się następujące pytanie: „Czy istnieją jakiekolwiek źródła, czy fakty pochodzące spoza Biblii, z których możemy skorzystać, aby uzyskać odpowiedź na pytanie o to, czy Chrystus powstał z martwych?”, czy też rozważamy je jedynie z poziomu „ślepej wiary”? Odpowiadając na to pytanie Paul E. Little przedstawia trzy istotne dowody historyczne, które warto rozważyć.

Po pierwsze: istnienie Kościoła chrześcijańskiego. Jego początki sięgają pierwszego wieku naszej ery (32 rok n.e.) i miały miejsce na terenie dzisiejszej Palestyny. W tym miejscu wypadałoby zadać pytanie „jaka była przyczyna, że w ogóle zaistniał?”. Warto tu także odnotować, że ci uczniowie z pierwszego wieku, nazwani po raz pierwszy chrześcijanami w Antiochii (Dzieje Apostolskie 11:26b) swoim nauczaniem wywracali ówczesny świat do góry nogami (Dzieje Apostolskie 11:20-21). Zmartwychwstanie było podstawą nie tylko głoszonej przez nich dobrej nowiny, ale także esencją ich życia. Innymi słowy, Kościół tak wtedy i jak dzisiaj, gdy ma globalny zasięg, opiera się na tylko jednym fundamencie, jakim jest zmartwychwstanie Chrystusa.

Po drugie, prawda płynąca z dnia świętego dla chrześcijan. Niedziela stała się dla wierzących dniem uwielbiania Boga w roku 32 n.e (chodzi o niedzielę w rozumieniu żydowskim czyli o sobotę wieczór po zakończeniu celebrowania szabatu, który pierwsi chrześcijanie nadal świętowali, przyp. tłum.). Przenieśmy się do pierwszego wieku i pomyślmy, jak doniosły był to fakt w kalendarzu. Musiało się wydarzyć coś naprawdę ważnego, co sprawiło, że żydowski szabat, siódmy dzień tygodnia, został z czasem zastąpiony przez niedzielę, czyli pierwszy dzień tygodnia w kalendarzu żydowskim! Miało to upamiętniać powstanie Jezusa z martwych. Nie zapominajmy, że pierwsi chrześcijanie byli przeważnie Żydami. Jedynie zmartwychwstanie w niedzielę mogło wyjaśniać taką zmianę żydowskiej tradycji (pierwszą wzmiankę o zaprzestaniu celebracji szabatu znajdziemy dopiero pismach Ignacego Antiocheńskiego na początku drugiego wieku naszej ery, przyp. tłum.).

W końcu, samo istnienie Nowego Testamentu. Na jego stronach możemy przeczytać niezależne świadectwa naocznych świadków, potwierdzających fakt zmartwychwstania. Za głoszone przez siebie świadectwo spotykały ich często tortury i śmierć. Poza zmartwychwstaniem Chrystusa nie znam lepszego powodu, który uzasadniałby ten rodzaj poświęcenia u uczniów Jezusa. Batsell Barrett Baxter w swojej książce „I Believe Because...” dobrze to podsumowuje: „Będąc chrześcijanami, mogli stracić wszystko, a nie zyskać na tym świecie niczego istotnego. A mimo to, ostatecznie zapłacili swoim życiem, aby pozostać w zgodzie ze swoimi przekonaniami, że Jezus jest Chrystusem, Synem Boga — który umarł, został pogrzebany i zmartwychwstał” (tłum. własne, przyp. tłum.).