Dzieje 4
4
Pierwsze prześladowania
1Kiedy tak przemawiali do ludu, podeszli do nich kapłani z dowódcą straży świątynnej oraz saduceuszami. 2#Dz 23,8Byli bardzo oburzeni tym, że Piotr i Jan nauczają lud, twierdząc, że zmartwychwstanie do odwiecznego Życia dokona się w Jezusie. 3#Dz 5,18; Dz 23,6‐8; Dz 24,15.21; 1 Kor 15,20‐23Pojmali więc ich i zamknęli w areszcie do dnia następnego, gdyż był już wieczór#Sanhedryn nie mógł legalnie obradować w nocy.. 4Tymczasem wiele osób, które wysłuchały głoszonego Słowa, złożyło swe zaufanie w Jezusie. Było to około pięciu tysięcy mężczyzn, nie licząc kobiet i dzieci#Wraz z mężczyznami, którzy uwierzyli w Chrystusa w dniu Pięćdziesiątnicy, było to ok. 8000 ludzi, z kobietami i dziećmi prawdopodobnie ok. 20 000 osób. Do tego trzeba dodać innych, którzy codziennie składali swoją nadzieję w Chrystusie (por. Dz 2,47). Należy pamiętać, że populacja Jerozolimy, wg Józefa Flawiusza, w tym czasie sięgała 40 000 mieszkańców, a w czasie świąt wzrastała nawet do 250 000 osób. Tak czy inaczej odsetek osób, które złożyły swą ufność w Chrystusie, był podówczas w Jerozolimie ogromny..
5Następnego dnia zebrali się przywódcy ludu, starszyzna żydowska i uczeni w Piśmie obecni tego dnia w Jerozolimie#Przywódcy ludu, starszyzna i uczeni w Piśmie tworzyli w Izraelu rady zwane sanhedrynami. W ograniczonych przez Rzymian autonomiach sanhedryny sprawowały władzę religijną i sądowniczą (bez prawa wydawania wyroków śmierci). W każdej z prowincji były to więc najwyższe żydowskie kolegia samorządowe złożone z kapłanów, przedstawicieli znaczących rodów (zwanych starszyzną) oraz uczonych w Piśmie. Takich rad było na okupowanych terenach żydowskich siedem. Największe znaczenie miał Sanhedryn Jerozolimski, zwany Wielką Radą, w którym zasiadali najwyżsi arcykapłani, przedstawiciele najznamienitszych rodów oraz największe autorytety rabiniczne.. 6#Łk 3,2Między innymi byli tam: arcykapłan Annasz, a także Kajfasz, Jan i Aleksander#Z wymienionych osób aktualnie urzędującym arcykapłanem był Kajfasz. Annasz już od dawna nie piastował tej funkcji, choć formalnie zachował tytuł i znaczący autorytet. O Janie i Aleksandrze niczego bliżej nie wiadomo. Wskazanie Annasza jako pierwszego pokazuje, że jego autorytet był zdecydowanie większy niż jego zięcia Kajfasza. oraz wielu innych z rodu arcykapłańskiego. 7#Mt 21,23; Łk 20,2Apostołów postawiono przed tą Radą, której członkowie pytali:
— Jaką mocą dokonaliście tego cudu? Kogo reprezentujecie?#Dosł. „w czyim imieniu?”..
8 # Mt 10,19‐20Dz 1,8 Wtedy Piotr, napełniony#Dosł. „będąc nasiąkniętym”, „będąc pełnym” – gr. eplesthen (aoryst pasywny od pimplemi, który to czasownik jest wydłużoną formą pletho) może oznaczać zarówno „napełnianie”, jakie dokonuje się zarówno w trakcie zanurzania dzbana w zbiorniku wody, jak i „nasączenie” (nasycanie, nasiąkanie) gąbki, które także dokonuje się podczas jej zanurzania w wodę. Wszędzie jednak, gdzie w NT jest mowa o Świętym Duchu Bożym (Bóg jest Duchem – por. J 4,24), mamy zawsze do czynienia z dynamicznym oddziaływaniem Boga na człowieka, dlatego zwrot „pod wpływem” najlepiej opisuje zależność ducha ludzkiego od Ducha Bożego. Duchem Uświęcenia#Gr. PNEUMATOS HAGIU – bez żadnych rodzajników., tak do nich przemówił:
— Przywódcy ludu oraz wy wszyscy, którzy należycie do starszyzny! 9Skoro jesteśmy dzisiaj przesłuchiwani w związku z dobrodziejstwem, jakie wczoraj spotkało biednego człowieka, i jesteśmy pytani, jaką mocą dokonało się jego uwolnienie od choroby, 10#Dz 2,23‐24; Dz 3,13‐16to niech będzie wiadome wam oraz całemu ludowi Izraela, iż dokonało się to mocą Jezusa Chrystusa z Nazaretu, którego wy ukrzyżowaliście, a który – dzięki Boskiej mocy – powstał z martwych! To właśnie dzięki Niemu człowiek, który stoi przed wami, jest zdrowy! 11#Ps 118,22; Iz 28,16; Mt 21,42; 1 P 2,4.7‐8Wiedzcie, iż ten Jezus okazał się zapowiadanym od wieków głównym kamieniem spajającym#Por. Ps 118,22 oraz przypis do Ef 2,20. Bożego Duchowego Przybytku. Wy zaś, budowniczowie narodowej religii, wzgardziliście Nim. 12#Jl 2,32; Mt 1,21; Mt 11,25; Dz 2,21; Dz 10,43; 1 Tm 2,5Wiedzcie również i to, że w nikim innym nie ma zbawienia, gdyż nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia#Precyzyjne odniesienie do Bożego planu zbawienia. Wypowiedź ta nawiązuje również do etymologii imienia Jezus, które znaczy „PAN (JHWH) zbawia”., w którym mogliby zostać zbawieni#Por. Mt 17,5; Mk 9,7; Ef 1,3‐12; 2 P 1,16..
13 # 2 Tm 1,7 Członkowie Sanhedrynu – widząc wielką śmiałość Piotra i Jana, oraz, dowiedziawszy się, że są ludźmi prostymi, niemającymi żadnego wykształcenia – ogromnie dziwili się sile ich wypowiedzi. Wtedy uświadomili sobie, iż są oni uczniami Jezusa. 14#Dz 3,8‐9Widząc jednak uzdrowionego człowieka, który przy nich stał, nie potrafili znaleźć żadnego argumentu przeciwko nim. 15Kazali więc usunąć ich z sali posiedzeń Wielkiej Rady, a sami dalej 16#Dz 3,6‐10dyskutowali:
— Cóż począć z tymi ludźmi? W wyraźny sposób za ich sprawą dokonał się cud, o którym wie już cała Jerozolima. W żaden sposób nie da się teraz już temu zaprzeczyć!
— 17#Dz 5,28‐29To fakt, jednak aby ta wiadomość nie rozchodziła się dalej pośród ludu, zabrońmy im przemawiać do kogokolwiek w tym imieniu!
18Po wezwaniu ich z powrotem nakazali, by przestali przemawiać i nauczać w imieniu Jezusa. 19#Dz 5,29Lecz Piotr i Jan tak wówczas odrzekli:
— Sami osądźcie, czy w oczach Boga jest słuszne, by was słuchać bardziej niż Jego? 20#Jr 20,9; Dz 1,8; 1 Kor 9,16; 2 Kor 13,8; 2 Tm 1,7‐8; 1 J 1,3Przecież nie możemy milczeć na temat tego, co osobiście widzieliśmy i słyszeliśmy!
21W odpowiedzi tamci powtórnie im zagrozili, lecz w końcu musieli ich wypuścić, gdyż nie potrafili znaleźć niczego, za co można by wymierzyć im karę. Uczynili tak wyłącznie dlatego, iż bali się zamieszek. Cały lud bowiem chwalił Boga z powodu tego, co się wydarzyło. 22A człowiek, który doświadczył uzdrowienia, miał ponad czterdzieści lat.
23Uwolnieni Apostołowie wrócili do braci i sióstr w wierze i opowiedzieli im o tym, czego doświadczyli od arcykapłanów i starszyzny. 24#Wj 20,11; Ne 9,6; Ps 146,5‐6; Iz 37,16Gdy zdali już całą relację, wszyscy zgodnie wznieśli swe głosy do Boga, mówiąc:
— PANIE, Ty jesteś Stwórcą zarówno nieba, jak i lądów, mórz oraz wszystkiego, co się w nich znajduje#Ps 146,6.. 25#Ps 2,1Ty także mocą swego Świętego Ducha ustami naszego ojca Dawida tak wypowiedziałeś się o swoim Synu#Gr. pais – patrz przypis do Dz 3,26.:
Dlaczego narody się buntują,
a ludy się burzą próżnością przepełnione?
26 # Ps 2,2 Królowie występni oraz władcy Ziemi
spisek zawiązują – przeciw PANU knują
i przeciwko temu, którego On namaścił # Por. Ps 2,1‐2. „(...) którego On namaścił” – odnosi się do Chrystusa, bowiem greckie słowo Christos (hebr. Mesjasz) znaczy „Namaszczony”. .
27 # Iz 61,1; Łk 23,12; Dz 3,13; Dz 10,38 I stało się tak, jak to zapowiedziałeś. Lud Izraela razem z poganami zebrał się w tym mieście przeciw Twemu Synowi#Gr. pais – patrz przypis do Dz 3,26., Jezusowi, którego Ty namaściłeś. Byli pośród nich zarówno Herod, jak i Poncjusz Piłat. 28#Dz 2,23; Dz 3,18W istocie jednak oni tylko dokonali tego, co Ty sam – w swojej mocy i mądrości – zaplanowałeś#Dosł. „ręka Twoja i postanowienie”.. 29#Dz 18,9‐10; Dz 28,31; Ef 6,19A teraz, PANIE, popatrz na groźby tych ludzi i pozwól nam, którzy służymy Tobie z całym oddaniem#Gr. doulos, określenie niewolnika (z wyboru). Więcej w Komentarzu NPD → Niewolnik., odważnie głosić Twoje Słowo. 30#Dz 3,16; Dz 5,12Działaj swoją mocą, by dokonywać uleczeń#Gr. iasis – słowo to występuje w NT tylko 2 razy (tu i w Łk 13,32)., znaków i cudów, tak jak to czynił#„(...) tak jak to czynił” – dynamiczny ekwiwalent frazy „(...) przez imię”. Twój Święty Syn#Gr. pais – patrz przypis do Dz 3,26. – Jezus.
Pierwsza wspólnota wierzących w Chrystusa
31 # Dz 1,8; Dz 2,2‐4 Gdy tak się modlili, miejsce, w którym się znajdowali, zafalowało#Użyty tu czasownik gr. saleuo pochodzi od rzeczownika salos, który opisuje ruch fal morskich. i wszyscy zostali napełnieni#Gr. pimplemi – „napełnić”, „wypełnić”. W krótkim czasie uczniowie zostali ponownie napełnieni Duchem Świętego Boga (Duchem Świętości, Duchem Uświęcenia). „Napełnienie Duchem” nie jest więc wydarzeniem jednorazowym, lecz rzeczywistością dynamiczną i powtarzalną. Zarówno tu, jak i w Dz 2,4 mamy do czynienia z tym samym czasownikiem greckim pimplemi (wydłużona forma od pletho), który ma znaczenie „napełnić”, „nasiąknąć”, „przesiąknąć”. O ile więc Duch Świętego Boga został TYLKO JEDEN RAZ powszechnie „wylany” na Ziemię to, skoro się już tu znajduje, nie ma więcej potrzeby wołania o ponowne Jego wylanie. Inną sprawą jest „sycenie się” („napełnianie się”, „nasycanie się”) Bożym Duchem, które powinno być nieustanną, ciągle powtarzaną praktyką każdego wierzącego, gdyż tylko w taki sposób można pielęgnować osobistą relację z PANEM, wzrastać w poznaniu Jego woli i pozwalać Bogu na kształtowanie w nas Chrystusowego charakteru. Zgodnie z tym wersetem owo napełnienie skutkowało wylewaniem się tego, czym zostali napełnieni. Jest to jedna z obserwacji wskazujących, że napełnienie Bożym Duchem jest w swej najgłębszej istocie pełnym mocy napełnieniem Bożym Słowem. Obserwację tę wspiera również porównanie wersetów Ef 5,18‐20 z Kol 3,16‐17. Duchem Uświęcenia#Gr. TO PNEUMA HAGIOS – z jednym tylko rodzajnikiem określonym., w rezultacie czego z wielką odwagą i otwartością ruszyli, by głosić Boże Słowo#Podstawowym owocem napełnienia Duchem Uświęcenia jest wkroczenie przez człowieka na drogę osobistego uświęcenia i głoszenia Bożego Słowa.. 32#J 17,11.21; Dz 2,44‐45; Flp 1,27W wyniku ich posługi wiele osób zaufało Chrystusowi. Wszyscy oni postępowali tak, jakby mieli jedno serce i jedną duszę. Nikt nie uważał rzeczy, jakie posiadał, za swą wyłączną własność. Wszystko było traktowane jako wspólne dobro. 33#Dz 1,8; Dz 4,30Apostołowie zaś z wielką mocą świadczyli o zmartwychwstaniu PANA. Wielka łaska#W swoim pierwszym liście (por. 1 P 1,3b‐9) Apostoł Piotr wyjaśnił, na czym polega ta łaska. Nie jest nią powodzenie materialne (choć, jak dalej czytamy, społeczność ta nie cierpiała biedy z uwagi na postawę zamożniejszych braci w wierze), jak to głoszą współcześni kaznodzieje „ewangelii sukcesu”, lecz moc wytrwania w Chrystusie mimo prześladowań i wszelkich trudności, jakich nie szczędzi ludziom życie doczesne. otaczała wszystkich, którzy złożyli swą ufność w Jezusie. 34#Wj 16,18; Pwt 15,4; Dz 2,45; 2 Kor 8,14‐15Nikt z nich nie cierpiał biedy, bo ci, którzy byli posiadaczami ziemi lub domów, stopniowo, według potrzeb, wyprzedawali swoje bogactwa, a uzyskane z tego pieniądze 35#Łk 12,33składali u stóp Apostołów. Rozdzielano je później według tego, co komu było potrzebne#W podobny sposób Bóg żywił na pustyni społeczność Izraela. Otrzymywała ona mannę, która każdego dnia wystarczała danej rodzinie wg jej potrzeb (por. Wj 16,18).. 36#Dz 9,27; Dz 11,19‐30; Dz 12,25; Dz 13,2‐4; Dz 15,39Tak właśnie postąpił Józef, Lewita rodem z Cypru, który przez Apostołów został nazwany Barnabą, czyli „Synem Pocieszenia”. 37Po sprzedaniu ziemi do niego należącej#Ponieważ w czasach ST Lewici nie mogli posiadać ziemi w Izraelu (por. Lb 18,20; Pwt 10,9; Joz 21,1‐41), najwyraźniej więc musiała to być jakaś posiadłość na Cyprze. uzyskane środki złożył u stóp Apostołów do wspólnego wykorzystania.
Obecnie wybrane:
Dzieje 4: NT NPD
Podkreślenie
Udostępnij
Kopiuj
Chcesz, aby twoje zakreślenia były zapisywane na wszystkich twoich urządzeniach? Zarejestruj się lub zaloguj
Copyright ©️ 2021, 2022, 2023 by Wydawnictwo NPD.
