Księga Ijoba 3:1-26

I nareszcie Ijob otworzył swoje usta oraz przeklął swój dzień. Potem się odezwał, mówiąc: Bodajby zginął ten dzień, w którym się urodziłem oraz noc w której mówiono: Poczęty chłopiec. Bodajby ten dzień pozostał ciemnym; bodajby się o niego nie pytał Bóg na wysokości, a także nie zaświecił nad nim jasny promień. Bodajby zachmurzyła go ciemność oraz śmiertelna pomroka, zawisnął nad nim gęsty obłok i trwożyły go dzienne zaćmienia. I ową noc – niech ją ogarnia mrok, by się nie zaliczała pomiędzy doby roku, i nie weszła w poczet miesięcy. Tak, bodajby ta noc pozostała bezpłodną i nie przeniknął jej głos radości. Bodajby jej złorzeczyli zaklinacze losu, gotowi obudzić potwora. Bodajby się zaćmiły jej gwiazdy brzasku, daremnie czekała na świt i nigdy nie zobaczyła słońca poranku. Ponieważ nie zamknęła bram mojego matczynego łona oraz nie skryła nędzy przed mymi oczami. Czemu nie zmarłem już w łonie matki? Nie skonałem, gdy wyszedłem do życia? Czemu podjęły mnie kolana; czemu piersi, abym je ssał? Leżałbym teraz i spoczywał, spałbym oraz zażywał spokoju, wraz z królami i radcami ziemi, co wystawiali sobie ruiny. Czy z bogatymi w złoto książętami, co srebrem napełniali swoje domy. Albo czemu jak zagrzebany płód, nie byłem jak niemowlęta, które nigdy nie ujrzały światła? Niegodziwi zaprzestali tam fukać, a wyczerpani z sił znajdują tam pokój. Razem odpoczywają więźniowie, nie słysząc głosu naganiacza. Mały i wielki – tam są sobie równi, a niewolnik wyzwolony od swego pana. Po co On obdarza światłem nędzarzy, a życiem rozgoryczonych w duchu? Tych, którzy wypatrują śmierci a nie przychodzi; którzy jej poszukują pilniej niż skarbów. Tych, co by się cieszyli aż do zachwytu, radowali, gdyby znaleźli grób. Jestem człowiekiem, którego ścieżka została zakryta, którego Bóg zewsząd ogrodził. Gdyż mojemu chlebowi towarzyszy mój jęk, a me skargi rozlewają się niczym woda. Bo czego strasznego się lękałem – to mnie spotkało, a czego się obawiałem – to mnie przypadło. Nie zaznałem jeszcze wypoczynku, spokoju oraz wytchnienia, a już nadeszła nowa trwoga.