Joba 26:7-14

On rozciąga północne niebo nad pustką i ziemię zawiesza nad nicością. Gromadzi wody w swoich chmurach, lecz nie pękają pod ich naporem. Zasłania widok swojego tronu, rozpościerając wokół niego obłok. Zakreślił okrąg nad wodami aż po granicę światła z mrokiem. Chwieją się przed Nim filary niebios, milkną na Jego upomnienie. On w swojej mocy uspokoił morze, swoją mądrością zmiażdżył Rahaba. Swoim podmuchem rozjaśnia niebo, przebił swym ciosem zwinnego węża. Wszystkie te sprawy to tylko rąbek Jego dzieł, to niczym szept o Jego sprawach, czy zatem ktoś potrafiłby zrozumieć, gdyby On zagrzmiał w całej swej potędze?!