Joba 26:7-14

Rozciągnął północy nad miejscem próżnem, a ziemię zawiesił na niczem. Zawiązuje wody na obłokach swoich, a nie rwie się obłok pod nimi. Zatrzymuje stolicę swoję, rozpostarłszy nad nią obłok swój. Położył granice wodom, aż weźmie koniec światłość i ciemność. Słupy niebieskie trzęsą się, i chwieją się na gromienie jego. Mocą swą dzieli morze, a roztropnością swą uśmierza nawałności jego. Duchem swym niebiosa przyozdobił, a ręka jego stworzyła węża skrętnego. Oto teć są tylko części dróg jego, lecz i ta trocha niewybadana, cośmy słyszeli o nim, a grzmot wielkiej możności jego któż zrozumie?