Gesprekken met GodVoorbeeld

In het begin van de jaren negentig begonnen mijn man, Richard, en ik de mogelijkheid te bespreken om ons kerklidmaatschap van bijna tien jaar te heroverwegen. We verlangden naar een meer moderne aanbidding en zagen voorlopig geen tekenen van verandering. Na vele maanden beperkten we onze opties tot twee of drie kerken en begonnen uit te kijken naar ons vertrek. 

In de tussentijd hadden we afgesproken om een spiritueel vernieuwingsweekend bij te wonen. De mannen kwamen eerst samen. De retraite van de dames volgde twee weekenden later. We waren enthousiast over de mogelijkheid om met de Heer weg te zijn in deze periode van "kerkverandering". 

Richards tweeënzeventig uur werd een persoonlijke opwekking - ik kon het op zijn gezicht zien toen hij die zondagavond de deur binnenkwam. Terwijl hij zijn belevenissen vertelde, begon ik serieus te verlangen naar mijn eigen aanstaande retraite. 

Nadat hij veel details had gedeeld, sneed hij eindelijk het onderwerp aan dat hij tactvol voor het laatst had bewaard. Met weloverwogen woorden legde hij uit dat de Heer hem tijdens de retraite had geopenbaard dat we onze kerk niet moesten verlaten—we moesten blijven waar we waren. Toen ik eindelijk de woorden vond om te reageren, sputterde ik heftig tegen dat de Heer dat feit zeker niet aan mij had geopenbaard en dat hij duidelijk God verkeerd begrepen had. Hij reageerde daarop wijselijk dat we gewoon zouden afwachten en zien. 

Halverwege de laatste dag van mijn retraite sprak de Heer ook tot mij. Het ene moment was ik me er helemaal niet van bewust, en het volgende moment was ik helemaal overtuigd: we moesten in onze thuisgemeente blijven. Punt uit. Mijn vooraf bepaalde wil knalde tegen Gods vaste, onbeweeglijke wil, zoals een hard rijdende auto tegen een versterkte stalen vangrail knalt.

Geschokt en volledig ontdaan begon ik tranen van oprecht verdriet te huilen. Ik werd verzocht te gehoorzamen. We werden wel gevraagd om te blijven, maar op dat moment kon ik Gods redenering niet vatten. Het duurde uiteindelijk vele jaren om het waarom te begrijpen. In de tussentijd kozen we ervoor om te gehoorzamen, en we zijn gebleven.

Wat volgde, waren diepe sneden in mijn arrogante houding - au! - gevolgd door cursussen in nederigheid - dubbele au!. Een van mijn meest dierbare levenslessen heb ik geleerd, omdat ik gehoorzaam was en gedwongen werd ze te leren. 

Tot mijn verbazing maakte onze kerk ook een verandering door in Gods tedere timing. Nu weet ik uit ervaring dat de Heer iedereen kan veranderen - zelfs mij. En toen ik de opwekking in mijn eigen kerk mocht zien, maakte dat het wachten meer dan waard. Zegen volgt altijd op gehoorzaamheid.