Gesprekken met GodVoorbeeld

Als een thuisschool-moeder gebruik ik een deel van mijn zomers om doelen te stellen en een studieprogramma te bestellen. De zomer van 1999 was niet anders, behalve dat mijn aandacht verdeeld was omdat ik ons zevende kind verwachtte in oktober. Ik moest alles goed overdenken, voordat er geen tijd meer was om na te denken. 

Na veel voorbereiding bleef er één belangrijke beslissing over. Samuel, die net vier was geworden, worstelde met zijn spraak. Ik naam aan dat logopedie zou kunnen helpen. Maar met een strakke schoolplanning, waar zelfs zoiets simpels als het aannemen van een telefoontje alles in de war kon sturen, zouden extra afspraken op het midden van de dag het gezin mogelijk teveel afleiden. Aan de andere kant, wat nou als dit jaar voor Samuel het meest gunstige moment was voor taallessen, maar dat ik te lui was om hem even naar die les te brengen? 

Ik herinner me duidelijk de zaterdagmiddag dat ik op pad ging voor een gebedswandeling met de Heer. Ik legde het op deze manier aan Hem voor: "Dit is wat ik moet weten: Moet Samuel dit jaar logopedie krijgen, of kan ik wachten tot hij vijf is?" Het was zo eenvoudig en zo specifiek. Stilte volgde, maar ik was niet ontmoedigd. De Heer zou het me zeker laten zien. Dat wist ik zeker omdat Hij het altijd al had gedaan. Dus boog ik eerbiedig neer vol verwachting.

De volgende dag was zondag en onze familie was zoals gewoonlijk in de kerk. Toen het tijd was voor de preek, had onze voorganger Jessica Moffatt een verrassende start. Ze liep door het middenpad van de kerk, verkleed als Suzanna Wesley (de moeder van John Wesley, stichter van de methodisten beweging). In de monoloog die volgde, beschreef ze in een plat Engels dialect hoe het was om de moeder van negentien kinderen te zijn! Ze beschreef haar afhankelijkheid van God in vele situaties en toen sprak ze over haar bezorgdheid voor haar zoon Samuel. Ik ging wat meer rechtop zitten. "Susanna" ging verder en legde uit dat Samuel Wesley vijf jaar oud was en nog nooit één enkel woord had gesproken. Maar op een dag begon hij plotseling in volledige zinnen te spreken.

Luisterend vanaf mijn plaats in de derde linker kerkbank, onderscheidde ik de stem van de Heer. "Samuel hoeft niet te spreken totdat hij vijf is. Wacht tot volgend jaar met logopedie." Wat een vrede en wat een vertrouwen kwam er over mijn plannen voor het najaar. Het jaar erop heeft Samuel logopedie gevolgd, en zijn articulatie verbeterde enorm. 

De Heer wil dat we Hem specifieke vragen stellen en ons laten leiden door Zijn wil. Hij geeft werkelijk heel veel om de details.