Wethouder Brekebeen

De jeugdvereniging nodigt de kerkenraad uit voor een avondje sporten. En daar heb ik wel zin in. Ik beweeg wekelijks al veel, zoals hardlopen en fietsen. De 10.000 stappen per dag red ik meestal wel. Maar in de sporthal gaat het mis en land ik verkeerd waarbij ik ineens met veel pijn op de grond lig. In de week erna gaat het van de huisarts naar het ziekenhuis en is de schade: voorste knieband bijna helemaal afgescheurd en een grote scheur in de Meniscus.

Wethouder Brekebeen dus. Ik loop de eerste tijd met twee krukken en probeer op volle vaart door te gaan, maar dat lukt niet. Het kost te veel energie. Met twee krukken lopen, dan kan je opeens heel weinig. Geen kopje koffie pakken bijvoorbeeld. Je moet overal geholpen worden. Op werkbezoeken dragen anderen mijn tas of jas. Hulpbehoevend. Maar ook een tikkeltje eigenwijs en ongeduldig. Voor een vergadering in de raad- of collegezaal moet ik echt zorgen eerder te vertrekken om op tijd aan te komen. Het Rotterdams stadhuis is een monument. Echt mooi, en iedereen is welkom voor een rondleiding. Veel leuks te zien en met spannende anekdotes over de 2de Wereldoorlog, maar ook soms een oud gebouw waar aanpassingen niet mogen. Zo stoppen de dienstauto’s in de stadhuistuin en daar zijn een paar kleine trapjes. Nooit bij stilgestaan, maar nu wel. Hoe kom je er met twee krukken op of af als er geen leuning is? En natuurlijk doe ik het zelf wel, en voordat ik het weet lig ik op de grond. Onderuit op de trap.

Sinds die tijd laat ik me maar helpen. Hulp vragen is niet makkelijk. Dat zie ik ook bij mensen in schulden. Misschien dat open zijn over mijn eigen ervaringen/ kwetsbaarheden de drempel gaat verlagen. En kunnen we steeds eerlijker zijn over de hulp die we nodig hebben.

Dat geldt niet alleen voor fysieke hulp. Geestelijk lopen wij immers ook vaak mank, of zijn we blind. Bartimeüs, de blinde man, gaat zijn schaamte voorbij, roept Jezus Christus, en laat zich naar Hem toe roepen door de mensen om hem heen. Hij erkent openlijk dat hij een Redder nodig heeft. Daar wil ik een voorbeeld aan nemen. Want is dat niet hoe een relatie met God en zijn mensen werkt? We hoeven wanneer we mank lopen, of ons blind staren, ons niet af te sluiten, het zelf heel hard proberen en vooral niet erkennen dat het ons eigenlijk niet lukt. Juist voor die zwakke momenten is Christus immers gekomen, om ons tegemoet te komen. En juist ook in de zwakte mogen we op elkaar leunen en in de zwakte van de ander hen weer tot steun zijn (1 Petrus 3:8).

Hoe waar zijn de woorden van prediker: “Twee zijn beter dan één (...) want als zij vallen, richt de één zijn metgezel weer op. Maar wee de ene die valt, want er is geen ander om hem overeind te helpen” (Prediker 4:9-10, EBV24).

Doet u mee? Een beetje meer ondersteunen, maar ook een beetje meer leunen.