Te laat of op tijd?

Vanavond spreken we als bestuur van de kerk met het bestuur van een bevriende kerk.
Onze kerk is op 10 minuten fietsafstand en met de elektrische fiets in 7 minuten te bereiken.
U begrijpt het al. Rijkelijk laat spring ik op de fiets maar met een beetje doorfietsen moet het lukken.
Met flinke vaart nader ik een fietstunneltje en haal daarbij een fietser in. Ik hoor een geluid, kijk om en zie de fietser liggen.
Ik twijfel, in een flits overweeg ik dat stoppen betekent te laat aankomen. En o ja, ik doe de opening dus kan dat wel? Een gelijkenis schiet me door het hoofd - iets met een farizeeër die een gewonde liet liggen en de heiden / de Samaritaan die wel stopte.
Dus in de remmen en omdraaien.
Ik help de oudere man overeind en hij herkent mij.
“Hoe is het met je Michiel, in Rotterdam?”
Een betrokken inwoner die regelmatig raadsvergaderingen bijwoont en die ik al een paar jaar niet heb gesproken.
Na een kort gesprekje vraag ik of het gaat, moet ik nog even blijven?
Nee hoor, reageert hij, ga maar, het lukt wel.
En snel weer op de fiets, maar als ik omkijk, ligt hij weer op de grond.
Dus weer terug.
Even de dominee geappt dat het later wordt om een gevallen fietser te helpen.
Ik besluit met hem naar huis te lopen.
Zo lopen we samen met de fiets in de hand door het donker. Al pratend. Over mijn en zijn privésituatie. En na zo’n kwartier staan we bij zijn huis op een paar honderd meter van de kerk.
Onze wegen scheiden. De vergadering is perfect gestart zonder mij.

Met een helikopterview, met een perspectief vanuit de Hemel… te laat of op tijd?

Prediker zegt wijs: “Alles heeft Hij voortreffelijk gemaakt op zijn tijd; ook heeft Hij de eeuw in hun hart gelegd, zonder dat de mens van het werk dat God doet, van het begin tot het einde, iets kan ontdekken” (Prediker 3:11, NBG51).

Gods plannen en timing blijven voor ons vaak een raadsel. Maar wanneer onze plannen niet gaan zoals wij hadden bedacht (Spreuken 19:21), kunnen wij op die raadselachtige momenten omhoog kijkend, klaarstaan voor wat Hij van ons vraagt.

Dus wanneer u en ik eens te laat komen, of oponthoud tegenkomen, of te vroeg komen, laten we dan niet geërgerd naar onze smartphone kijken, maar naar de Hemel, en vragen: “wat kan ik voor U doen?”