Aanbidding & Mental HealthVoorbeeld

STILTE IN MIJN STORM

Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik ben altijd al een denker geweest, een dromer. Mijn gedachtenwereld is altijd mijn veilige haven geweest waarin ik het leven kon verwerken wat ik zag en ervoer. Ik bedacht me vaak hoe dingen zouden zitten en wat ik daarvan vond. Het was echt een plek van veiligheid en controle. Toch had die binnenwereld een keerzijde: als het een keer voorkwam dat ik iets niet kon plaatsen of oplossen in mijn hoofd, sloeg dat binnen de kortste keren om in piekeren. Eindeloos blijven malen over iets wat me een gevoel van onveiligheid en onbehagen gaf. Dit was in mijn jonge jaren nog betrekkelijk goed onder controle te houden, maar hoe ouder ik werd, door mijn tienerjaren heen, door naar de twintiger en uiteindelijk dertiger jaren, werd het piekeren extremer.

Een bepaalde keer was er een situatie die zo onveilig voelde dat ik in een echte pieker-storm belandde waar ik niet uitkwam. Ik maalde en maalde me suf, maar ik merkte dat ik er maar niet uitkwam. Geen moment van rust werd me gegund, of beter gezegd, gunde ik mezelf. Want de angst en onrust groeiden maar groter en groter. Op een gegeven moment werd het zo heftig dat het voelde alsof ik een paniekaanval kreeg in mijn denken. Alle houvast was weg en ik bevond me in een kolkende chaos van angstige gedachten. Wat verlangde ik toen weer naar rust. Uiteindelijk ben ik toen even gaan lopen en na een goed gesprek met iemand keerde de rust betrekkelijk weer terug. Achteraf was ik doodmoe. Ik had gevochten in mijn hoofd om uitdagingen van buitenaf op te lossen vanbinnen.

Dit verhaal lijkt in de basis verdacht veel op het verhaal in Marcus 4 over de storm op het meer. De discipelen waren onderweg met Jezus in de boot, totdat er een hevige storm opstak. Alles wat goed en vredig leek, veranderde opeens in een donkere, onveilige situatie waarin het bootje geen garantie op veiligheid meer bleek. Ze schreeuwden binnen de kortste keren: ‘Meester, kan het U niet schelen dat we vergaan!’ – Jezus werd wakker (nogal een vaste slaper gok ik), sprak de zee en wind toe en alles werd rustig. Geen wedstrijd. Jezus heeft het laatste woord.

In een situatie waarin de controle van de mens op een dieptepunt bleek, was het overgeven van die controle de oplossing. Keer en keer opnieuw leer ik deze les weer. De mens heeft een prachtig brein gekregen van God dat kan berekenen, oplossen, verwerken en zelfs bedenken. Maar op het moment dat het leven, relaties, of uitdagingen groter blijken dan ons vermogen om dat mentaal op te lossen, is het tijd om los te laten. Daarin zijn praktische oplossingen ook vaak een houvast. Zorg eerst dat je lichamelijk rustig wordt. Maak een goede wandeling. Bid. Praat met iemand. De controle is mooi om te hebben, maar op andere momenten nog mooier om uit handen te geven aan de juiste persoon. Zijn stem is machtiger dan al jouw stormen.