Bidden en werken; Het inspirende voorbeeld van NehemiaVoorbeeld

Nehemia pleitte op Gods belofte

“Denk toch aan het woord dat U Uw dienaar Mozes geboden hebt: […]. Als u zich tot Mij bekeert en Mijn geboden in acht neemt en die houdt – al bevonden uw verdrevenen zich aan het einde van de hemel, vandaar zal Ik hen bijeenbrengen en hen brengen naar de plaats die Ik gekozen heb om daar Mijn Naam te laten wonen” (Nehemia 1:8-9, HSV).

Een paar dagen geleden zagen we al dat Nehemia God herinnerde aan zijn eigen karakter. Hij vond hoop in Gods vergevingsgezindheid en barmhartigheid. Hier citeert Nehemia heel concreet wat de Heere tegen Mozes had gezegd: Als de Israëlieten God ontrouw zouden zijn, zouden ze onder de volken verspreid worden. Maar als ze zich dan zouden bekeren, zou Hij hen weer terugbrengen in hun eigen land.

Het eerste deel van deze aankondiging was uitgekomen. Nehemia zat zelf immers in Babylon, ver van zijn ‘thuisland’. Nu vroeg Nehemia de Heere om ook het tweede deel te laten uitkomen: de terugkeer van het volk naar het beloofde land. Een klein begin daarvan was al zichtbaar, omdat een aantal mensen al was teruggekeerd. Maar van echt herstel was nog geen sprake.

Gods trouw aan zijn beloften is een kernthema in de Bijbel. De Heere doet wat Hij heeft aangekondigd — zowel zijn straffen als zijn beloofde zegeningen zullen zeker uitgevoerd worden. In Nehemia’s geval waren deze voorspellingen heel concreet en verbonden met een vrij nauwkeurig tijdspad: na 70 jaar ballingschap zouden de Israëlieten weer mogen terugkeren naar hun land. Andere beloften van God hebben een minder duidelijk tijdspad. Jezus’ terugkeer op aarde bijvoorbeeld, en daarmee verbonden de nieuwe hemel en de nieuwe aarde die Hij zal scheppen.

Hoe ga jij met dit soort beloften om? Welke rol spelen ze in jouw leven en in jouw gebed?