Bidden en werken; Het inspirende voorbeeld van NehemiaVoorbeeld

Schuld belijden

“... Ik belijd de zonden van de Israëlieten, die wij tegen U begaan hebben. Ook ik en mijn familie, wij hebben gezondigd. Wij hebben het grondig bij U verdorven. Wij hebben de geboden, de verordeningen en de bepalingen, die U aan Uw dienaar Mozes geboden hebt, niet in acht genomen” (Nehemia 1:6-7, HSV).

Nehemia bidt niet voor zijn persoonlijke welzijn, maar voor dat van zijn hele volk. Daarom belijdt hij ook schuld namens alle Israëlieten. Hij sluit zichzelf en zijn familie daar bij in. Hij voelt zich mede verantwoordelijk voor de ontrouw van zijn voorouders richting de Heere God, ook al was Nehemia zelf nog niet eens geboren toen deze zonden werden begaan.

In veel hedendaagse culturen is dat moeilijk voor te stellen. Vooral westerse mensen denken vaak sterk individualistisch. Ze voelen zich niet verantwoordelijk voor de daden van een ander. Ze zullen dus ook geen schuld belijden namens anderen.

In de Bijbel heeft zowel het individuele als het collectieve een plek. Romeinen 5 gaat daar dieper op in. Paulus legt uit hoe de zonde van één man (Adam) catastrofale gevolgen heeft gehad voor de hele mensheid. Door de overtreding van deze ene mens moeten alle mensen sterven. Daar tegenover leidt de rechtvaardigheid van één mens (Jezus Christus) tot vrijspraak en eeuwig leven voor iedereen die in Hem gelooft.

Naast deze collectieve tonen klinkt in de Bijbel ook de oproep aan ieder mens persoonlijk om zijn zonde te belijden en het geschenk van vergeving te aanvaarden. Onze redding is persoonlijk, niet collectief.

Is jouw denken vooral individualistisch of meer collectief gestempeld? Hoe beïnvloedt dat jouw blik op zonde, schuld, geloof en redding?