De liefdevolle hand van de Vader

"Verneder u dan onder de krachtige hand van God, opdat Hij u op Zijn tijd verhoogt. Werp al uw zorgen op Hem, want Hij zorgt voor u." (1 Petrus 5:6,7)

Gebeurtenissen uit onze kindertijd kunnen door God in onze herinnering gebracht worden. Soms doet Hij dat omdat er heling nodig is, soms om ons te troosten en te bemoedigen omdat de herinnering mag wijzen naar Gods zorg en voorzienigheid.

Als Corrie 6 jaar is, gaat ze voor het eerst naar de grote school. Betsie, Willem en Nollie zullen hun kleine zusje meenemen als zij naar school gaan. Maar door de haast vergeten ze Corrie mee te nemen en gaan er al vandoor. Haar moeder zegt: ‘Corrie vlug, anders moet je alleen!’ Maar Corrie, zo klein als ze is, antwoordt heel vastberaden: ’Ik ga niet’. De wereld van school is te beangstigend en zoveel harder en moeilijker dan het veilige leventje thuis bij moeder en tante Anna. Alle grote mensen aan de ontbijttafel bemoeien zich er verontwaardigd mee. Dan zegt Vader: ‘Natuurlijk gaat ze niet alleen. Corrie gaat met mij mee’. Hij sluit zijn grote hand om Corrie’s kleine handje en neemt haar mee de eetkamer uit. Haar hand in Vaders hand. Het is 5 treetjes langs de wenteltrap naar beneden om bij de buitendeur te komen. Corrie klemt met haar andere handje de trapleuning stevig vast: ze wil niet. Vader legt zijn andere hand over Corrie’s hand en maakt die zachtjes los. En ook al huilt ze en stribbelt ze tegen, hij leidt haar met vaste hand uit het wereldje dat ze kende naar de onbekende wereld van school.

Later, veel later wordt zij tegen haar zin in gevangen genomen: ze gaat een dreigende, beangstigende tijd tegemoet. Maar dan is daar de hand van haar Hemelse Vader die haar zachtjes leidt en vasthoudt en met haar meegaat en niet alleen laat gaan.

Bedenk: Psalm 23 getuigt van de 'Goede Herder' die ons liefdevol leidt naar grazige weiden en rustige wateren. Maar ook troostvol met ons meegaat als we door een dal van diepe duisternis gaan.

Gebed: Neem Heer mijn beide handen en leidt uw kind
Tot ik aan d ’eeuwige stranden de ruste vind
Te zwaar valt me elke schrede als ik u verlaat
O neem mij met U mede, daar waar Gij gaat
(Julie Hausmann)