Geroepen om te scheppenVoorbeeld

J.R.R. Tolkien

Zelfs als we eenmaal de keuze hebben gemaakt om ons werk te zien als een opofferende reactie op de roep van onze Roeper, leven we nog steeds in een wereld die voortdurend strijdt tegen onze beslissing. Als we effectief willen scheppen voor de glorie van God en het welzijn van anderen, in plaats van vooral ons eigen roem en fortuin, moeten we, in de woorden van de apostel Paulus: “... niet worden als de mensen die zich niets van God aantrekken. U moet anders worden, door een nieuwe manier van denken." (Romeinen 12:2, HTB) Maar hoe doen we dit in de praktijk? Zoals J.R.R. Tolkien ons laat zien, is een gemeenschap van mede-christelijke scheppers van essentieel belang.

Elke Tolkien-fan weet dat de auteur iets met bomen had. Op een ochtend werd Tolkien wakker en ontdekte dat een geliefde boom net buiten zijn huis om een onverklaarbare reden was omgehakt door een buurman. Tolkien was bedroefd omdat het lot dat de boom onderging voor hem vertegenwoordigde wat Tolkien vreesde voor zijn 'interne boom', The Lord of the Rings. Tolkien had tientallen jaren gewerkt aan wat hij hoopte dat de kroon op zijn carrière zou zijn; maar toen de Tweede Wereldoorlog door heel Europa stormde, was Tolkiens voortgang op het project aanzienlijk vertraagd. Nu de invasie van Groot-Brittannië op handen was, begon Tolkien te wanhopen dat zijn leven, net als de boom, plotseling zou kunnen worden omgehakt, en daarmee ook zijn levenswerk.

Gelukkig voor Tolkien had hij zich omringd met een gemeenschap van andere christenen om hem te helpen zijn geest te vernieuwen en zijn eeuwigheidsperspectief te behouden. Deze groep vrienden, bekend als ‘de Inklings’, bestond uit mannen die Tolkiens liefde voor de Heer en de literatuur deelden, onder wie C.S. Lewis. Twintig jaar lang kwam de groep met wisselende regelmaat bijeen in een pub in Oxford genaamd ‘The Eagle and Child’ (die je vandaag de dag nog steeds kunt bezoeken). Op een van deze bijeenkomsten weten we dat Tolkien de omgevallen boom ter sprake bracht en dat hij bang was dat The Lord of the Rings hetzelfde lot zou ondergaan.

Het waren de Inklings die Tolkien aanmoedigden om te volharden in zijn werk, terwijl ze hem er ook aan herinnerden dat, zelfs als zijn magnum opus nooit voltooid zou worden, de simpele daad van trouw zijn aan Gods roeping om te scheppen eeuwige betekenis had. We kennen allemaal de rest van het verhaal: Tolkien ging door met dit eeuwigheidsperspectief en The Lord of the Rings werd een van de best verkochte boeken aller tijden.

Zonder regelmatige communicatie met andere gelovigen om hun eeuwigheidsperspectief op te frissen, had Tolkien The Lord of the Rings misschien nooit voltooid, en had Lewis misschien nooit The Chronicles of Narnia voltooid. Wanneer we in deze wereld creëren, is regelmatige gemeenschap met onze broeders en zusters in Christus nodig om onze geest te vernieuwen en voortdurend onze ogen niet te richten op wat gezien wordt, maar op wat ongezien is (zie 2 Korintiërs 4:18).