Dag... tot nooit meer!

De dag dat Coco, onze hond, is ingeslapen…

7.40 uur. De telefoon gaat. Jeanet aan de lijn. Het gaat niet goed met Coco. Onze hond logeerde een paar dagen bij haar. “Ze kan niet op haar poten staan en haar kop tilt ze niet meer op. Zelfs als ik een stukje komkommer voor haar neus houd, doet ze niets.” Vooral dat laatste is zeer alarmerend te noemen. We bellen de dierenambulance. De scan bij de dierenarts laat het slechte nieuws van een tumor in de maag zien. Deze is gescheurd en ons hart is gebroken.

Wij kunnen niet op tijd bij haar zijn. De dierenarts laat haar inslapen. Wij volgen het via facetime. De tranen biggelden over onze wangen. "Dag Coco, dank je wel!"

Een hond verliezen die al bijna 13 jaar onze trouwe familievriend is, is verdrietiger dan ik dacht.

En je hebt gelijk… in het grote geheel van wat er in de wereld gebeurt als het gaat om oorlog, ziekte, hongersnood en diepe ellende, is het verliezen van een hond wellicht een klein verdriet.

Onze grote God heeft begrip voor ons kleine mensen, als het gaat om ons persoonlijk grote verdriet.

Dat alleen al is zo troostend.

Je mag weten dat jouw verdriet nooit te klein is voor jouw grote God.

"Ik was er ellendig aan toe. Toen riep ik de Heer om hulp.
De Heer hoorde het en redde mij uit al mijn moeilijkheden." (Psalm 34:7, BB)

"Heer, U weet waar ik naar verlang. U hoort hoe ik kreun." (Psalm 38:10, BB)

Zullen we samen bidden?
“Dank U wel dat we met ons verdriet bij U mogen komen. U bent onze Trooster. Wij prijzen U voor wie U bent in ons leven. Dank U wel. Amen.”

Zo blij dat je bestaat!
Wilma Veen

P.S. De teksten van dit leesplan vind je ook in de dagelijkse bemoedigingsemail "Ik wonder jou". Je kunt je hiervoor inschrijven op www.ikwonderjou.nl . Daarbij ontvang je een gratis digitale poster gemaakt door mij, Wilma!