Diep verdrietig

Ik ontmoette jaren geleden een oudere dame. Ze woonde midden in de wijk waar ook ons huis stond. Zij stond bekend als de vrouw waar je gebedspunten naar toe kon brengen, omdat ze elke dag aan haar keukentafel voorbede deed. Zo stond ook ik wat zenuwachtig bij haar voordeur. Ik belde aan. Voor mij stond een vrolijke dame.

“Ik kan niet goed meer lopen, daarom heb ik tijd genoeg om te bidden. Wat kan ik voor je betekenen, Wilma?”

Ze pakte een pen en schreef mijn naam op een briefje. Toen pakte ze mijn beide handen, glimlachte en wenste me Gods zegen.

Geloof je echt dat God jouw gebeden hoort?
Geloof je echt dat bidden werkt?

Deze oudere dame wist zeker dat het werkte. Juist daarom maakte ze van gebed haar prioriteit. Het was haar ‘job’.

Elkana had twee vrouwen; Hanna en Penina. Hanna verlangde hevig naar een kind. Ze werd vernederd door Penina, omdat ze geen kinderen had.

Hanna nam haar eigen verdriet serieus.

Van deze diepe nood maakte ze een prioriteit.
In de tabernakel stortte ze haar hart uit.

“Vreselijk bedroefd bad zij huilend tot de Heer.” (1 Samuël 1:10, BB)

Ik zie voor me hoe intens dit geweest moet zijn. Een jonge vrouw in een omgeving waar mannen het voor het zeggen hadden, liet ze haar tranen de vrije loop. Wat anderen van haar zouden zeggen, interesseerde haar niet langer. Ze ging los. Letterlijk.

Naar wie ga jij als je vreselijk bedroefd bent?

Ga jij naar zo’n lieve, oudere dame waar je je gebedsverlangen op een briefje kunt laten schrijven? Of… ga je, net als Hanna, ‘huilend naar de Heer.’

‘...Heer van de hemelse legers, als U echt ziet hoe vreselijk verdrietig ik ben, en als U echt om mij geeft en mij niet bent vergeten, geef mij dan een zoon!" (1 Samuël 1:11, BB)

Eli, de priester, keek naar haar en dacht dat ze dronken was. Ze deed zo raar. Al dat huilen… Maar toen hij zag dat de nood bij Hanna groot was en haar verlangen naar een kind zo intens, zei hij tegen haar:

‘...Ga dan in vrede naar huis. De God van Israël zal je geven wat je van Hem hebt gevraagd. (1 Samuel 1:17, BB)

Wat wens ik jou ditzelfde toe. Dat je vanuit je noodkreet naar God, in vrede naar huis kunt gaan en Hij jou zal geven wat je van Hem hebt gevraagd!

• Wat als Hanna haar verdriet had opgekropt en niet naar de tempel was gegaan?
• Wat als Hanna zich had geschaamd voor wat mensen ervan zouden zeggen dat ze zo hard huilde?
• Wat als Hanna de moed had opgegeven?
• Wat als jíj de moed opgeeft?

Daarom, geef niet op!
Vertel God je hartenwens. Vertel Hem je diepste nood.
Al huil je de hele afwasteil vol, laat je diepste verlangen aan God, jouw hemelse Vader zien.

Zo blij dat je bestaat!
Wilma Veen