Jezus en splagchnizomaiVoorbeeld

Dit verhaal staat twee keer in de Bijbel, net als het verhaal van gisteren. De verhalen lijken veel op elkaar: opnieuw zijn er duizenden mensen bij Jezus. Hij geneest en onderwijst. Mensen zijn onder de indruk van alle wonderen en ze prijzen God. Het is zo bijzonder om daar bij Jezus te zijn dat niemand er aan denkt om naar huis te gaan. En nu ziet Jezus een hele praktische nood: deze mensen hebben al drie dagen niet gegeten. En Hij voelt daarbij splagchnizomai. Hij wil niet dat ze ‘omvallen van de honger’.

Hij roept de discipelen bij zich, en Hij deelt met hen wat Hij voelt. “Ik voel ontferming, ik maak me zorgen”. De discipelen begrijpen het en gaan direct nadenken over de oplossing: er is eten nodig. Maar wel voor duizenden mensen. Dat is natuurlijk nergens te vinden, want ze zijn ergens in de ‘middle of nowhere’.

En dan stelt Jezus die prachtige vraag: “Wat hebben jullie wel?”. En met dat kleine beetje, die paar broden en paar visjes, voedt Jezus wonderlijk al die duizenden mensen.

Wat schitterend hoe Jezus hier met zijn discipelen deelt wat er gebeurt. Niet alleen wat Hij ziet en bedenkt als Hij als die mensen ziet, maar ook wat Hij daarbij voelt. Wat een uitnodiging om daar in ‘mee te gaan’, mee te voelen en mee te denken. En wat een geruststelling dat Jezus laat zien dat Hij met kleine beetjes ook een groot wonder kan doen.

Vraag/gedachte
Wil jij splagchnizomai voelen ook als je weet dat je niet ‘dé oplossing’ heb? Wil je ontdekken wat je wel hebt en dat aan God geven, in de verwachting dat Hij er oneindig veel mee kan doen? En zou het voor jou ‘oké’ zijn als je niets kan doen, niet kan helpen? In het vertrouwen dat Jezus ook anderen erbij kan inschakelen?