Moediger: een blik op het gedurfde geloof van onvolmaakte mensenVoorbeeld

Dag 5: Nathan

Herinner je je David nog van gisteren? Hij was een geweldige kerel. Behalve wanneer hij dat niet was. David deed veel bewonderenswaardige dingen, zoals het aanvaarden van Gods beslissing om hem koning te maken en geduldig te wachten totdat hij koning werd. (Hij wachtte tot Sauls bewind zou eindigen in plaats van zichzelf op de troon te dwingen voordat God het wilde.) Maar David maakte ook enkele grote fouten. Zijn meest opvallende was toen hij overspel pleegde met de vrouw van een andere man en de man vervolgens in de strijd liet doden; hij pleegde feitelijk een moord om zijn zonde te verbergen. Maar David was op dat moment de koning, dus wie zou hem daarvoor verantwoordelijk houden? Wie zou een koning van moord kunnen beschuldigen zonder zelf vermoord te worden?

Komt Nathan de profeet binnen. Als profeet was het de taak van Nathan om namens God tot mensen te spreken. Maar Nathan was nog steeds een mens. Als je vooruit leest in de boeken Koningen en Kronieken, betekent spreken voor God niet dat koningen niet zouden proberen je te vermoorden als het hen niet beviel wat God door jou te zeggen had. Nathan bevond zich dus in een moeilijke situatie, maar hij gehoorzaamde God moedig en ging toch naar binnen om David te confronteren. De manier waarop Nathan David confronteerde, kan echter alleen maar briljant worden genoemd (en kwam waarschijnlijk rechtstreeks van God). Nathan wist dat David boos zou zijn (wie is tenslotte niet boos als ze worden terechtgewezen?), maar Nathan vond een manier om Davids woede op een heel slimme manier op zijn eigen zonde te richten. Nathan vertelde David een verhaal dat je in de Bijbel van vandaag kunt lezen. David werd zo boos op de rijke man in het verhaal vanwege de manier waarop hij de arme man behandelde, dat hij opdracht gaf de rijke man te vermoorden. En toen kwam de conclusie van Nathan: “Jij bent de man.”

Stel je voor hoe Nathan zich moet hebben gevoeld, hoe vaak hij zijn verhaal moet hebben geoefend en zich heeft voorgesteld hoe het zou kunnen eindigen. Hij moet zenuwachtig zijn geweest, misschien zelfs wel doodsbang. En aarzelde hij toen het moment daar was? Moest hij diep ademhalen? Het enige dat we weten is dat hij doorging en het zei. Hij wees David terecht, ongeacht Davids positie en wat zijn reactie zou zijn. Gelukkig voor Nathan, en tot eer van David, gaf David zijn verantwoordelijkheid toe.

De toon veranderde op dat moment. Nathans reactie op Davids nederigheid, betrokkenheid en bekentenis was medeleven. Nathan bracht eenvoudigweg het nieuws van Gods reactie aan David over, maar hij kon David, nadat hij had beleden en zich bekeerd had, er met zekerheid aan herinneren: “God heeft je zonde al weggenomen.” David moest nog steeds leven met de gevolgen van zijn daden, maar zijn schuld was door God vergeven. Dus aan welke kant jij je ook bevindt – of je nu wordt terechtgewezen of iemand moet terechtwijzen – je kunt moedig opstaan ​​om die angst of de gevolgen ervan onder ogen te zien omdat ‘God jouw zonde al heeft weggenomen.’

Reflectie-/discussievragen:

1. Heb je ooit een vriend moeten bellen omdat hij of zij iemand anders pijn zou kunnen doen? Hoe ging je te werk? Hoe is het afgelopen? Zou je de volgende keer iets anders doen?

2. Lees Spreuken 25:15 nog eens. Wat zegt dit vers over het voeren van moeilijke gesprekken?

3. Heb je ooit een slechte reactie gehad op iemand die je op een fout wees? Hoe kun je de volgende keer lef tonen door je eigen verantwoordelijkheid te nemen?