Wees stil: een eenvoudige gids voor stille tijdVoorbeeld

Wees stil: verborgen volharding

Aankondigingscultuur bestaat echt.

We leven in een wereld waar je onder druk staat om gezien te worden; we zien de hoogtepunten van andere mensen en voelen ons gedwongen om ons eigen zorgvuldig opgebouwde versie van onszelf aan te kondigen.

Een van de noodzakelijke elementen van stille tijd is dat het in het geheim gedaan wordt. Het is verborgen.

In 1 Koningen 17 gaat Elia naar een belangrijke plek, het paleis van Koning Achab, waar hij een boodschap van God verkondigt welke een grote invloed heeft op het land. Hij zegt: “[Er] zal enkele jaren lang geen dauw of regen vallen, totdat ik het weer aankondig.” (HTB)

Dat is nog eens een aankondiging.

In het volgende vers zegt God tegen Elia: “Ga naar het oosten en verberg u bij de beek Krith, daar waar de beek in de Jordaan uitmondt." (HTB) In een oogwenk gaat Elia van een belangrijke plek naar een plek van verborgenheid.

Verberg jezelf!

Op die verborgen plek wordt Elia op een ongewone manier voorzien door God. Hij is weggestopt op een ontoegankelijke plek vlakbij een beekje, waar hij elke dag door raven wordt gevoed.

Dit was ver buiten zijn comfortzone. Hij is mijlenver weg van die koninklijke plek, en is volkomen afhankelijk van God voor zijn voedsel en comfort. Na een poosje droogt de stroom op en vertrekt Elia naar het gebied van de vijand waar hij wonderbaarlijk door een weduwe verzorgd wordt. Dit betekent weer een andere uitdaging voor Elia.

Een man van God die hulp vraagt aan een weduwe die zelf afhankelijk was van liefdadigheid, was cultureel gezien een taboe en buitengewoon vernederend. Toch is het in dat moment van nederigheid dat God wonderbaarlijk werkt; Hij voorziet in een onbeperkte voorraad meel en olie waar Elia, de weduwe en haar gezin van kunnen leven.

Drie jaar nadat God Elia voor de eerste keer beval om zichzelf te verstoppen, zegt God tegen Elia dat hij zich weer moet laten zien (1 Koningen 18:1). Elia gaat terug en kondigt aan dat het nu gaat regenen.

Stel je eens voor hoe frustrerend het soms moet zijn geweest om daarop te wachten?

Hoe goed gaan we om met het idee van verborgenheid in een cultuur die waarde lijkt te hechten aan bekendheid, beroemdheid, erkenning en publieke bevestiging?

Het is in de verborgenheid waarin we over God leren, waar we afhankelijk worden, getroost en gevoed door Hem, waar we beginnen te vertrouwen dat Hij weet wat Hij doet, waar de lessen die we leren uniek zijn, en waar dat soms betekent dat we door de raven gevoed en verzorgd door weduwen worden. Verborgenheid bereidt ons voor op de momenten waarin we zichtbaar zijn.

In verborgenheid leren we ook volharden. 1 Koningen 17 is een hoofdstuk dat drie jaar in beslag neemt, een lange periode van verborgenheid.

Romeinen 12:2 leert ons: “En word niet aan deze wereld gelijkvormig, maar word veranderd door de vernieuwing van uw gezindheid.“ (HSV)

Als we onze stille tijd willen volhouden en niet gelijkvormig willen worden aan de wereldse patronen, dan moeten we begrijpen dat 'urgentie' of 'onmiddellijkheid' een van de drijfveren van onze cultuur is.

We moeten de kunst van volharding in deze cultuur van onmiddellijkheid weten vast te houden.

Maak vandaag een lijst, stop het in je Bijbel of ergens waar je het regelmatig ziet. Zet je in om regelmatig en voortdurend voor de mensen en situaties op je lijst te bidden, zelfs als de doorbraak jarenlang duurt.