Als de wanhoop je nabij isVoorbeeld

Een heerlijk vergezicht

Wat een prachtig visioen heeft Johannes hier. Een wereld zonder pijn en lijden. Wie verlangt daar niet naar? Maar wat heb je eraan als je zelf wanhopig bent of ziek? De toekomst is mooi, maar je moet nú leven. Toch kan dat vergezicht je bemoedigen. Dat vergezicht vertelt ons namelijk ook iets bijzonders over God.

In Genesis, het begin van de Bijbel, lezen we hoe God vanuit duisternis en chaos de wereld schept en tenslotte ook de mens. Hij blaast de mens levensadem in. God komt dus naar de mens toe. Bewoont de mens. En het was zeer goed, zei God over de mens. Helaas is de wil van de mens sterk en raken we steeds verder van die zeer goede wereld af. En als alles een puinhoop lijkt, komt God met nieuwe hoop. Jezus komt van de hemel naar de aarde. Weer komt God van boven naar beneden, naar de mens toe. In Jezus mogen we een nieuwe schepping zijn. Hoe hoopvol ook, de aarde blijft daarna een plaats van onrecht en vervolging. Hoezeer God ook zijn hand uitsteekt naar de mens, nog steeds lijkt het kwaad te zegevieren. En dan zien we in het visioen van Johannes God voor een derde keer van boven naar beneden komen. God keert zich niet af van ons. Ondanks de puinhopen op de wereld. Nee, opnieuw maakt Hij de aarde een nieuwe schepping. We zijn weer terug bij dat begin waar de Bijbel begon: de aarde die goed is.

Er zijn twee dingen hier zo hoopvol: God laat de mens niet los. Hij blijft scheppend bezig. Er blijft hoop. Zelfs in de allergrootste wanhoop, in de allergrootste puinhoop weet God licht te vinden, een sprankje hoop dat genoeg is om door te gaan. Het tweede dat ik zo hoopvol vind, is de beweging van God naar de mens. Van boven naar beneden. God blijft de mens zoeken. Hij blijft Zijn hand naar ons uitsteken. Wij hoeven niet op te klimmen naar de hemel. Hij daalt neer naar ons toe. Hij blijft met en in ons bezig. 

Slechts leven voor de toekomst, waar alles beter wordt, kan je verlammen. Dat gebeurde ook in de tijd van het Nieuwe Testament. Sommige mensen stopten met werken en zorgen, omdat Jezus snel terug zou kunnen komen. Maar dit prachtige vergezicht is niet bedoeld om je te verlammen en niets meer te doen, maar om je hoop te geven. God komt steeds weer in duisternis en chaos naar de mens toe. Hij laat de mens niet los en blijft door de hele Bijbel heen scheppend en vernieuwend aanwezig. Nooit is de hoop verloren. Nooit is het leven uitzichtloos, ook al lijkt het op het eerste gezicht misschien wel zo.

En dat is waar ik dit leesplan mee wil afsluiten. God steekt ook jou de hand toe. Schept licht in het duister, ook als het soms (nog) niet zichtbaar is. Ik hoop dat als je op dit moment door diepe duisternis gaat, je dat mag (gaan) ervaren. Weet dat schreeuwen mag. Weet dat vragen stellen mag. Dat bang zijn mag. Wees niet bang te worstelen met God. Hij laat je niet los. 

Gebed

Heer, 

wat verlang ik naar rust,

genezing, een wereld zonder pijn.

Het is hoopvol, 

dat U dat verlangen ziet

en dat heerlijk vergezicht tekent,

maar het is nog zo ver weg.

Geef me kracht te dragen, 

wat ik dragen moet,

en til me op 

als ik niet meer verder kan. 

Houd me vast 

in al mijn vragen

in al mijn worstelingen.

Dank U wel

dat U naar me toekomt,

Uw gewonde handen

naar me uitstrekt.

Geef me kracht,

Uw handen vast te pakken.

Laat het licht weer doorbreken.

P.S. Ga naar ikwonderjou.nl en schrijf je gratis in voor een dagelijkse bemoedigingsmail van schrijfster Wilma Veen. Bij je aanmelding ontvang je ook een gratis poster, gemaakt door Wilma zelf!