Alles over de hemel - verdrietVoorbeeld

Sommige christenen denken ten onrechte dat verdriet een tekort aan geloof laat zien. Ze hebben het gevoel dat ze sterk moeten zijn in plaats van eerlijk voor hun pijnlijke verlies uit te komen. Anderen kunnen eenvoudigweg de diepe pijn niet begrijpen die weduwen, wezen en achtergebleven ouders hebben. Het is net alsof ze de dingen terug naar het normale willen brengen! Maar dat normaal bestaat niet meer voor de achtergebleven familie of persoon, en het zal ook nooit meer terugkomen.

Goed rouwen is nodig, Bijbels, goddelijk, en moet aangemoedigd worden. Jezus zei: "Gelukkig zijn zij die verdriet hebben, want zij zullen getroost worden." (Mattheüs 5:4, HTB) Dat is zowel een belofte van de lippen van de almachtige Schepper, als ook een uitnodiging voor Gods volk om te delen in die troost. Hoe dan ook, voordat de beloofde troost kan komen, moet er gerouwd worden. Rouw betekent tranen, luid geroep, gillen, onbeschrijflijke pijn en een voortdurende donker, schaduwachtig, stormachtig gevoel van verlies.

Rouw gaat niet weg. Je kan het onderdrukken, het negeren, het wegdrukken, je ervoor verstoppen, ervoor wegrennen, maar het blijft daar verborgen liggen tot die ene dag dat het zelf de weg naar buiten vindt.

Rouw is het verdriet dat ons de mogelijkheid geeft om de overgang te maken naar een nieuwe fase van ons bestaan. Ja, de weduwe moet alleen leren leven, en de ouders moeten het onvoorstelbare gevoel van eenzaamheid verdragen die de dood van hun zoon of dochter met zich meebrengt. Broers en zussen worstelen als de vaak vergeten rouwenden wanneer ze de liefde van hun broer of zus verliezen. Kinderen hebben het waarschijnlijk het moeilijkst van allen enmoeten leren leven met het verlies van een of beide ouders. Verdriet dat oprecht de pijn aanpakt, is een deel van het genezingsproces.

Het leven zal nooit meer 'normaal' worden. Dat wordt vaak gezegd en het is waar – je gaat niet gewoon maar door, je gaat door met je verdriet. Sommige achtergebleven mensen zeggen wel eens dat het lijkt alsof je een arm of been mist – je zal nooit weer helemaal genezen worden maar je leert er anders mee om te gaan en het te accepteren.

Verdriet schakelt je uit. Je kan nog steeds dingen doen, maar je gaven zijn niet wat ze geweest zijn. 

Stephen Curtis Chapman zei, toen hij praatte over zijn album The Glorious Unfolding, dat de pijn elke dag verdubbelt als we wakker worden en opnieuw met ons verlies geconfronteerd worden. Hij vroeg zich af of hij zo hard zou gaan schreeuwen dat hij zijn stem zou verliezen. Net als Gill en ik dwong hij zichzelf om te zeggen: "Geprezen zij de Naam van de  Heer." Zoals het boek Job ons leert, "De Here gaf mij alles wat ik bezat, Hij heeft het mij nu weer afgenomen. Gezegend is de naam van de Here." (Job 1:21, HTB)