Emotionele instabiliteit

Toen de eerste schok voorbij was, kwam ik halsoverkop terecht in een periode van emotionele instabiliteit die nieuw voor mij was. Ik was mezelf kwijtgeraakt en ik miste mezelf. Maar ik wist niet waar ik was gebleven en hoe ik mezelf terug kon vinden.

Ik heb nooit de hevigheid van het woord 'wanhoop' begrepen, totdat ik een miskraam had. Ik was bijna verlamd van verdriet. De kleinste dingen konden me aan het huilen maken. Zo. Veel. Tranen. Uiteindelijk was ik in staat om mijn schaamte voor die tranen van me af te zetten en ze te accepteren. Als ik in de supermarkt een pasgeboren baby zag en middenin het gangpad een emotionele instorting had, vond ik dat niet erg.

Mijn relaties met anderen leden eronder. Vriendschap met iemand die zwanger was of een baby had was uitzonderlijk moeilijk. Ik sprak steeds minder met hen naarmate de dag waarop ze uitgerekend waren naderde en hun baby's voor mijn ogen opgroeiden. Dit kwam niet door iets wat zij hadden gezegd of gedaan, ik kon gewoon de realiteit niet onder ogen komen van hoe mijn leven eruit had kunnen zien.

Gewoonlijk leefde ik met voortdurende creatieve ingevingen, maar nu was ik leeg. Ik had geen motivatie, geen energie en geen verlangens. Ik gebruikte het scherm van mijn telefoon om de uren te vullen met lege afleidingen, puur zodat ik niet geconfronteerd zou worden met mijn gedachten.

Gedurende deze periode schoot ik in wijsheid tekort, zoals dat zo mooi beschreven staat in Jakobus. Het ervaren van emotionele instabiliteit is onderdeel van het rouwproces, maar ik vroeg God niet om me erdoorheen te helpen. Om eerlijk te zijn zat ik een tijdje vast en wilde ik dat ook blijven. Ik zou willen dat ik Gods wijsheid had geaccepteerd en het karakter had ervaren dat Hij in zijn Woord belooft: rein, vreedzaam, welwillend en vol van barmhartigheid en goede vruchten. Uiteindelijk besefte ik dat ik juist Diegene negeerde die precies wist wat ik doormaakte en die ernaar verlangde aanwezig te zijn in mijn pijn.