Ongeduld

Nadat ik wat moeilijk geestelijk werk gedaan had om me door een zee van vragen te worstelen en duidelijkheid te vinden in Gods waarheid, wachtte ik. En wachtte. Ik begon ongeduldig te worden met Gods timing.

Ik kwam nu uit mijn ambitieloze depressie en keerde terug naar mijn oude, doelgerichte persoonlijkheid. Welk doel kon ik beter hebben dan uit te zoeken hoe ik een baby kon krijgen? Als er een manier was waarop ik mijn zwangerschapsprobleem kon oplossen door logica, wetenschap of creativiteit, dan zou ik het vinden! 

Ik leek hierin zo op Abraham in het Oude Testament. God belooft hem ontelbaar veel afstammelingen, maar wanneer de vervulling van die belofte onmogelijk lijkt, neemt Abraham het heft in eigen handen. Hij slaapt met zijn dienares en krijgt met haar een kind in een poging zijn bloedlijn voort te zetten (Gen. 16). Zelf initiatief nemen lijkt een positieve karaktereigenschap, tenzij we het gebruiken om onze interpretatie door te drijven van wat Gods wil zou moeten zijn, in plaats van op zijn timing te wachten.

Dit wachten is niet zonder doel. Het doet me denken aan het verhaal van de pottenbakker en de klei in Jeremia 18. Er is maar één manier om een goede creatie om te vormen tot een betere. Het moet volledig vernietigd worden, met geweld opnieuw op de draaischijf geworpen worden en dan voorzichtig gekneed worden in het prachtige meesterwerk dat de artiest in gedachten heeft. Het proces is pijnlijk en het is lastig om niet te letten op het verlies, omdat we het eindresultaat dat God in gedachten heeft niet kunnen zien. Soms is het verwerkingsproces van verdriet en wachten de enige manier om te kunnen worden zoals God ons bedoeld heeft. Een metamorfose kost tijd, en alleen God weet hoelang.