ख्रीष्टको पुनरुत्थानको लागि मुद्दानमूना

पुनरुत्थानका आलोचकहरूलाई जवाफ

ख्रीष्टको पुनरुत्थानविरुद्ध आलोचकहरूले लगाएको एउटा आरोप यो हो कि 'ख्रीष्ट वास्तवमा क्रूसमा मर्नुभएन!' यो आरोपलाई 'स्वोन थ्योरी' भनेर चिनिन्छ ।थकाइ, पीडा र अत्यधिक रगतको कमीले गर्दा येशू बेहोस हुनुभएको थियो वा बेहोस हुनुभएको थियो भनी यस सिद्धान्तले बताउँछ। यसबाहेक, जब तिनलाई चिहानमा राखियो, चिहानको शीतलता वा ओसिलोपनको परिणामस्वरूप तिनलाई कुनै न कुनै तरिकाले पुनर्जीवित गरियो। पछि होशमा आएपछि तिनी बाहिर निस्के र आफ्ना चेलाहरूसामु देखा परे, जसले भूलवश आफ्नो मालिक मरेकाहरूबाट बौरी उठेका छन् भनी सोचेका थिए!

यस सिद्धान्तको विपरीत, रोमी रीतिरिवाजअनुसार रोमी जल्लादहरूले आफ्नो हातबाट कैदी भागेको खण्डमा आफ्नो ज्यानको मूल्य चुकाउनुपर्छ भन्ने कुरामा सचेत हुन आवश्यक छ।यसबाहेक, सुसमाचारका विवरणहरूले येशू क्रूसमा मर्नुभयो भन्ने तथ्यलाई पुष्टि गर्छ र यो रोमी सिपाहीद्वारा प्रमाणित गरिएको थियो जसले आफ्नो छेउमा भाला हालेर रगत र पानीको बहाव लाई सुनिश्चित गरे। यो पुष्टि भएपछि मात्र सैनिकहरूले उनको मृत्युलाई छिटो गर्न उनको खुट्टा भाँच्नु आवश्यक छैन भन्ने महसुस गरे।

यसबाहेक, स्वोन सिद्धान्त एकदम प्रशंसनीय देखिन्छ, जबसम्म तपाईं केही धेरै महत्त्वपूर्ण प्रश्नहरू विचार गर्नुहुन्न र ती हुन्: A. खाना, पानी र उपचार नपाएर तिनी ओसिलो चिहानमा तीन दिनसम्म बाँच्न सक्थे भनेर के विश्वास गर्न सकिन्छ? B. के तिनी मसलाले भरिएको चिहानको लुगामा घाइते भएर बाँच्न सक्थे र? C. के तिनीसित चिहानका लुगाहरूबाट आफूलाई मुक्त गर्ने बल हुन्थ्यो र? D. के तिनले त्यो गह्रौं ढुङ्गालाई चिहानको मुखबाट टाढा धकेलेर रोमी पहरेदारहरूलाई परास्त गर्न सक्थे र? D. त्यसपछि तिनले स्पाइकले छेडेको खुट्टामा माइलौं हिँड्नुपर्थ्यो र? यी प्रश्नहरू र अरू थुप्रै प्रश्नहरूले सिद्धान्तलाई ठूलो चुनौती दिन्छ।

वास्तवमा, यस सिद्धान्तको साथ, पुनरुत्थानको सन्दर्भमा यसले प्रदान गर्न खोजेको उत्तरहरू भन्दा धेरै प्रश्नहरू हुन बाध्य छन्।पुनरुत्थानमा पटक्कै विश्वास नगर्ने जर्मन समालोचक डेभिड स्ट्रासले आफ्नो पुस्तक 'द लाइफ अफ जीससः फर द पिपुल' मा लेखेका छन्, "यो असम्भव छ कि जो भर्खरै आधा मरेको चिहानबाट बाहिर निस्केको थियो, जो कमजोर र बिरामी भएको थियो, जो चिकित्सा उपचार, ब्यान्डिंग, सुदृढीकरण र कोमल हेरचाहको खाँचोमा उभिएको थियो, र जसले अन्ततः दुःखको सामना गर्नुपऱ्यो, उसले चेलाहरूलाई मृत्यु र चिहानमाथि विजयी भएको आभास दिन सक्थ्यो; कि उहाँ जीवनको राजकुमार हुनुहुन्थ्यो। यो तिनीहरूको भविष्यको सेवकाईको सबैभन्दा तल्लो तहमा थियो। यस्तो पुनरुत्थानले तिनले तिनीहरूमाथि जीवन र मृत्युमा बनाएको छापलाई कमजोर मात्र पार्न सक्थ्यो- वा बढीभन्दा बढी, एक उदार आवाजमा दिन सक्थ्यो- तर कुनै पनि सम्भावनाले उनीहरूको दुःखलाई उत्साहमा परिवर्तन गर्न वा उनीहरूको श्रद्धालाई उपासनामा बढाउन सकेन।"