२ राजाहरू 12:1-16
२ राजाहरू 12:1-16 नेपाली नयाँ संशोधित संस्करण (NNRV)
येहूको सातौँ वर्षमा योआश राजा भए, र तिनले यरूशलेममा चालीस वर्ष राज्य गरे। तिनकी आमाको नाउँ सिब्या थियो। तिनी बेर्शेबाकी थिइन्। यहोयादा पूजाहारीले तिनलाई सिकाएका सबै वर्षहरूभरि नै तिनले परमप्रभुको दृष्टिमा जे असल थियो त्यही गरे। तापनि अल्गा-अल्गा ठाउँहरू तिनले हटाएनन्। मानिसहरूले त्यहाँ बलिदान चढ़ाउने र धूप बाल्ने गरे। योआशले पूजाहारीहरूलाई भने, “परमप्रभुको मन्दिरमा पवित्र भेटीको रूपमा जनगणनामा जम्मा गरेको रकम, व्यक्तिगत भाकल गरेको रकम र राजीखुशीसँग मन्दिरमा ल्याएको रकम जम्मा गर। हरेक पूजाहारीले कुनै एक कोषाध्यक्षबाट रकम लिऊन्, र मन्दिरमा भएको कुनै पनि नोक्सानी मरम्मत गर्नलाई त्यो प्रयोग गरिओस्।” तर योआश राजाको तेईसौँ वर्षसम्म पनि पूजाहारीहरूले मन्दिरको मरम्मत गरेका थिएनन्। यसकारण योआश राजाले यहोयादा पूजाहारी र अरू पूजाहारीहरूलाई बोलाएर भने, “तिमीहरूले किन मन्दिरका भत्केका ठाउँहरू मरम्मत गरेका छैनौ? अब उप्रान्त तिमीहरूले आफ्ना कोषाध्यक्षहरूबाट रकम नलिनू, तर मन्दिरका मरम्मतको निम्ति त्यो हस्तान्तरण गर्नू।” यसकारण मानिसहरूबाट रुपियाँ अब नलिने र मन्दिरका मरम्मतको निम्ति तिनीहरू आफैले जिम्मा नलिने भनी पूजाहारीहरू सहमत भए। यहोयादा पूजाहारीले एउटा सन्दूक लिएर त्यसको बिर्कोमा प्वाल पारे। परमप्रभुको मन्दिरमा पस्ने ठाउँको दाहिनेतिर वेदीको छेउमा तिनले त्यो राखिदिए। प्रवेशद्वारको रक्षा गर्ने पूजाहारीहरूले परमप्रभुको मन्दिरमा ल्याएका सबै रकम त्यसैमा हालिदिन्थे। जब-जब तिनीहरूले त्यो सन्दूक धेरै रकमले भरिएको देख्थे, तब राजाका सचिव र प्रधान पूजाहारी आएर परमप्रभुको मन्दिरमा यसरी ल्याएका रुपियाँको हिसाब गरेर थैलाहरूमा हाल्थे। तिनीहरूले रुपियाँपैसाको हिसाब लगाएपछि परमप्रभुको मन्दिरमा काम गर्नेहरूमाथि नियुक्त भएका मानिसहरूलाई त्यो रुपियाँपैसा दिन्थे। त्यसैबाट तिनीहरूले मन्दिरका निर्माणको काम गर्नेहरूलाई दिन्थे, अर्थात् सिकर्मीहरू, डकर्मीहरू र ढुङ्गा काट्नेहरूलाई। परमप्रभुको मन्दिरका मरम्मतको निम्ति तिनीहरूले काठपात र काटेर मिलाएका ढुङ्गाहरू किने, र मन्दिरका पुनर्निर्माणको लागि अरू सबै खर्च गरे। तिनीहरूले चाँदीका कचौराहरू, सलेदाका चिम्टाहरू, छर्कने बाटाहरू र तुरहीहरू अथवा कुनै पनि सुनचाँदीका सामानहरू बनाउनलाई परमप्रभुको मन्दिरमा ल्याएका रकमबाट खर्च गरेनन्। त्योचाहिँ मन्दिर मरम्मत गर्न काम गर्ने मानिसहरूलाई दिइयो। काम गर्नेहरूका निम्ति मुख्य कामदारहरूलाई दिएका रुपियाँपैसाको हरहिसाब तिनीहरूले लिएनन्, किनभने तिनीहरूले पूरै ईमानदारीसाथ काम गर्थे। दोषबलि र पापबलिका भेटीको रकमचाहिँ परमप्रभुको मन्दिरमा ल्याइँदैनथ्यो। त्योचाहिँ पूजाहारीहरूकै हुन्थ्यो।
२ राजाहरू 12:1-16 पवित्र बाइबल (NERV)
योआशले येहू इस्राएलका राजा हुँदा सातौं बर्षमा शासन शुरू गरे। योआशले यरूशलेममा 40 बर्ष शासन गरे। योआशकी आमाको नाउँ बेर्शेबाकी सिब्या थियो। योआशले त्यही कार्य गरे जो परमप्रभुले सही भन्नुभएको थियो। योआशले जीवनमा परमप्रभुको आदेश पालनगरे। उनले ती कार्यहरू गरे जो पूजाहारी यहोयादाले उनलाई सिकाए। तर उनले अग्ला ठाउँहरू भत्काएनन् मानिसहरू तब सम्म पनि ती पूजा स्थनहरूमा बलिहरू दिने गर्दथे अनि सुगन्धि धूप जलाउँने गर्दथे। योआशले पूजाहारीहरूलाई भने, “परमप्रभुको मन्दिरमा धेरै धन छ। मानिसहरूले मन्दिरमा चीजहरू दिएका छन्। मानिसहरूले मन्दिरमा कर दिए जब तिनीहरूको गणना गरियो। अनि मानिसहरूले धन दिएका छन् कारण यही छ तिनीहरू दिन चाहन्थे। पूजाहारीहरू तिमीले धन निकाल्नु पर्छ अनि परमप्रभुको मन्दिर मर्मत खर्च गर्नुपर्छ। प्रत्येक पूजाहारीले धन उपयोग गर्नुपर्छ। जो उसले सेवा गरेको मानिसहरूबाट पाउँछन्। उसले त्यस धनको प्रयोग परमप्रभुको मन्दिर भत्किएको मर्मत गर्नमा गर्नुपर्छ।” तर पूजाहारीहरूले मर्मतको काम गरेनन्। योआश राजा भएको 23 औं बर्षमा पूजाहारीहरूले अझै पनि मन्दिरको मर्मत गरेनन्। यसकारण राजा योआशले पूजाहारी यहोयादा अनि अन्य पूजाहारीहरूलाई बोलाए। योआशले यहोयादा र अरू पूजाहारीहरूलाई भने, “तिमीहरूले मन्दिरको मर्मत गरेका छैनौ? सेवा गरे वापत मानिसहरूबाट धन लिन बन्द गर। त्यो धन मन्दिरको मर्मतमा खर्च हुनु पर्छ।” पूजाहारीहरू मानिसहरूबाट धन लिन बन्द गर्न राजी भए। तर तिनीहरूले मन्दिर मर्मत नगर्ने निर्णय पनि लिए। यसकारण पूजाहारी यहोयादाले एउटा सन्दूक ल्याए अनि त्यसको माथि एउटा प्वाल बनाए। त्यसपछि यहोयादाले सन्दूकलाई वेदीको दक्षिणतिर राखे। यो सन्दूक ढोकाको छेऊमा थियो जहाँबाट मानिसहरूले परमप्रभुको मन्दिरमा आउने गर्द थिए। केही पूजाहारीहरूले मन्दिरको द्वारपथको पाले काम गर्दथे। ती पूजाहारीहरूले धन लिने गर्दथे जो मानिसहरू परमप्रभुलाई चढाउने गर्दथे अनि तिनीहरू त्यो धन सन्दूकमा राख्ने गर्दथे। तब मानिसहरूले रूपियाँ सन्दूकमा हाल्न थाले जब तिनीहरू मन्दिर जाने गर्दथे। जहिले राजाका सचिब अनि महा पूजाहारी सन्दूकमा थुप्रै रूपियाँ देख्थे, तिनी आउँथे अनि सन्दूकबाट रूपियाँ निकाल्थे। तिनीहरू रूपियाँ थैलोमा राख्थे अनि गन्ती गर्दथे। तब तिनीहरू परमप्रभुको मन्दिरमा काम गर्ने कर्मीहरूलाई भुक्तानी (ज्याला) दिनेगर्दथे। तिनीहरू सिकर्मी र अरू डकर्मीलाई भुक्तानी दिन्थे। जो परमप्रभुको मन्दिरमा काम गर्दथे। तिनीहरूले त्यो रूपियाँ ढुङ्गाको काम गर्ने अनि ढुङ्गाकाट्नेहरूलाई भुक्तानी दिनमा उपयोग गर्दथे। अनि तिनी त्यो काठ, काटेको ढुङ्गा अनि अरू चीज मन्दिर मर्मतका सामाग्री किन्नुमा प्रयोग गर्दथे। मानिसहरूले परमप्रभुको मन्दिरका लागि रूपियाँ दिए। तर पूजाहारीहरूले त्यो रूपियाँ चाँदीका कचौराहरू, धूपदानीहरू, हातधूने भाँडा, तुरही अथवा कुनै सुन अनि चाँदीको भाँडा बनाउनमा प्रयोग गरेनन्। त्यो रूपियाँ कर्मीहरूलाई भुक्तानी गर्नमा प्रयोग गरियो अनि ती कर्मीहरूले परमप्रभुको मन्दिर मर्मत गरे। कसैले कुनै रूपियाँ गन्ती गरेन र रूपियाँ के भयो भनी कुनै कर्मीहरूलाई भन्न वाध्य गराएन। किनभने कर्मीहरूलाई विश्वास गर्न सकिन्थ्यो। मानिसहरूले त्यस बेला रूपियाँ जब तिनीहरूले दोषबलिहरू र पापबलिहरू चढाए। तर त्यो रूपियाँ कर्मीहरूलाई भुक्तानी गर्नमा प्रयोग गरिएन। त्यो रूपियाँ पूजाहारीहरूको हुने गर्दथ्यो।
२ राजाहरू 12:1-16 सरल नेपाली पवित्र बाइबल (सरल नेपाली)
इस्राएलका राजा येहूका राजकालको सातौँ वर्षमा योआश यहूदाका राजा भए र उनले चालीस वर्ष यरूशलेममा राज्य गरे। उनकी आमा बेर्शेबा सहरकी सिब्या थिइन्। आफ्नो जीवनभरि उनले परमप्रभुलाई खुसी पार्ने काम गरे किनभने यहोयादा पूजाहारीले त्यस्तो शिक्षा दिएका थिए। तापनि मूर्तिपूजकहरूको पूजा-स्थल भत्काइएनन् र मानिसहरूले त्यहाँ बलि चढाउन र धूप बाल्न छोडेनन्। योआशले पूजाहारीहरूलाई बोलाए र परमप्रभुको मन्दिरमा सधैँ तोकिएको भेटी, आफ्नो भाकलको भेटी तोकिएको दाम र राजीखुसीले चढाएका सबै धन जम्मा गर्ने आज्ञा दिए। आफूले ज-जसको सेवा गर्थे, तिनीहरूले ल्याएका धनको निम्ति हरेक पूजाहारी जिम्मेवार थिए र आवश्यकताअनुसार मन्दिर मरमत गर्न त्यो धन खर्च गरिन्थ्यो। तर योआशका राज्यकालको तेईसौं वर्षसम्म पूजाहारीहरूले मन्दिरको केही मरमत गरेका थिएनन्। यसकारण उनले यहोयादा र अरू पूजाहारीहरूलाई बोलाएर सोधे, “तिमीहरू किन मन्दिर मरमत गर्दैनौ? अब उसो पाएका पैसा आफैं नराख्नू र बुझाइहाल्नू र मरमतको काम हुनुपर्छ।” पूजाहारी त्यसमा राजी भए र आफैंले मन्दिर मरमत गर्न राजी भए। यहोयादाले एउटा सन्दुक लिएर त्यसको ढकनीमा प्वाल पारे र परमप्रभुको मन्दिरमा पस्दा दाहिनेपट्टि पर्ने वेदीको छेउमा राखे। परमप्रभुको मन्दिरको ढोकामा सेवा गर्ने पूजाहारीहरूले त्यस सन्दुकमा भक्तहरूले दिएका पैसा हाल्थे। सन्दुकमा धेरै धन भरिएपछि राजकीय अधिकारी र मुख्य पूजाहारी आउँथे र पैसा गनेर थैलामा भर्थे। त्यसको ठीक हिसाब लिएपछि तिनीहरूले परमप्रभुको मन्दिरमा काम गर्नेहरूका हातमा धन दिन्थे अनि तिनीहरूले त्यसबाट मन्दिर बनाउनेहरू, सिकर्मीहरू र डकर्मीहरू, ढुङ्गा काट्नेहरूका ज्याला दिन्थे, परमप्रभुको मन्दिरको मरमतको काममा लाग्ने काठपात र ढुङ्गाहरू किन्थे र अरू सबै चाहिने खर्च गर्थे। तर चाँदीका कचौरा, डबका, तुरही वा पानससित चलाउने औजार वा अरू कुनै चाँदी वा सुनका सामान बनाउने काममा त्यस धनबाट खर्च गरिंदैनथ्यो। त्यो सबै धन काम गर्नेहरूलाई ज्याला दिन र मरमतको लागि चाहिने चीजबीज किन्न मात्र खर्च गरिन्थ्यो। कामको जिम्मा लिने कारिन्दाहरू सम्पूर्ण इमानदार थिए र तिनीहरूबाट खर्च भएको धनको हिसाब लिने दरकार हुँदैनथ्यो। पापबलि र दोषबलिका रूपमा दिइएको धन त्यस परमप्रभुको मन्दिरमा जम्मा गरिंदैनथ्यो। त्यस्ता भेटीचाहिँ पूजाहारीहरूको हुन्थ्यो।