उपदेशकको पुस्तक 7:1-14

एउटा असल नाम हुनु सुगन्धित अत्तर भन्दा राम्रो हो। मृत्यु दिवस जन्म दिन भन्दा उत्तम हो। भोजको घरमा जानु भन्दा मलामी जानु असल हो। किनकि सबै एक दिन मर्नै पर्छ, अनि हरेक जीवित प्राणीले यो सम्झनु पर्छ। हाँसो भन्दा शोक र सुर्ता राम्रो हो, किनकि जब हाम्रो अनुहारमा विषाद छाउँछ तब हाम्रो हृदय कंन्चन बन्छ। ज्ञानीले सधैँ मृत्युबारे सोच्छ तर मूर्खले रमाइला दिनहरू सम्झन्छ। मूर्खबाट प्रशंसा पाउनु भन्दा, ज्ञानीबाट निन्दित हुनु धेरै राम्रो। मूर्खहरूको हाँसो त बेकार हुन्छ, काँढाको आगो बालेर भाँडा तताए जस्तो हो। काँढाको आगो छिट्टै बल्छ, तर भाँडा तात्दैन। घुसले ज्ञानी मानिस भ्रष्ट हुन्छ, अनि पैसाको उपहारले उसको हृदयलाई बिगारिदिन्छ। शुरू गरेको भन्दा अन्त गरेकै राम्रोहो। अहंकारी को अधीनमा बस्नुभन्दा नम्र र धीरज भएकै राम्रो। छिटै रीसाउने नगर, किनकि रीसाहा बन्नु मूर्खता हो। नभन, “बितेका दिनहरूमा के भयो। तब चीजहरू अझ राम्रा थिए।” यस्तो प्रश्न गर्नु ज्ञानको कुरो होइन। जसरी धनी हुनु राम्रो हो त्यसरी नै ज्ञान हुनु पनि राम्रो हो। विवेक ती जो कोही जीउनेहरूको निम्ति श्रेष्ठता हो। धनी हुनु भन्दा ज्ञानी हुनु राम्रो हो। जीउँदो मानिसको लागि ज्ञान लाभदायक हो। परमेश्वरद्वारा सृजित वस्तुहरू हेर। यदि परमेश्वरले केही कुरा बाङ्गो बनाउनु भएको छ भने तिमीले त्यसलाई सोझो बनाउन सक्ने छैनौ। जब जीवन उत्तम छ भने त्यसबाट आनन्द लेऊ। तर जीवन कठिन छ भने याद गर परमेश्वरले हामीलाई कठिन समय पनि दिन्छन् र असल समय पनि दिन्छन्। अनि भोलि के हुन्छ त्यो कसैले जान्दैन।