मर्कूस 14:1-25

खमिर नहालेको रोटी खाने मुक्ति-दिवस भन्‍ने चाड आउन दुई दिन बाँकी थियो। मुख्‍य पूजाहारी र धर्म-गुरुहरूले येशूलाई सुटुक्‍क मार्ने दाउ खोजिरहेका थिए। तर तिनीहरूले यस्‍तो विचार गरे, “चाडको बेलामा चाहिँ हामीले यो काम गर्नुहुँदैन, नत्रभने मानिसहरूमा ठूलो गोल-माल मच्‍चिनेछ।” येशू बेथानिया गाउँमा सिमोन कुष्ठरोगीको घरमा जानुभयो। उहाँले खाइरहँदा एउटी स्‍त्री सिङ्गमरमरको भाँडाभरि धेरै महँगो अत्तर लिएर आइपुगिन्। त्‍यो सकली अत्तर जटामसी भनिने बोटबाट बनाइएको थियो। उनले त्‍यो भाँडो नै फोरेर येशूको टाउकोमा खन्‍याइदिइन्। उनले यसो गरेको सहन नसकेर कति जना मानिसहरूले एक-अर्कालाई भने, “यति महँगो अत्तर किन त्‍यसै खेर फालेको? बरु यसलाई बेचेर त्‍यसबाट आएको पैसा गरीबहरूलाई बाँडिदिएको भए हुन्‍थ्‍यो नि! यो बेचेको भए तीन सयभन्दा पनि बढी चाँदीका सिक्‍का आउनेथियो।” यसरी तिनीहरूले ती स्‍त्रीलाई झपारे। तर येशूले भन्‍नुभयो, “भइहाल्‍यो, किन तिमीहरू यिनलाई कचकच गर्छौ? यिनले मेरो लागि एउटा असल काम गरेकी छन्। गरीबहरू त तिमीहरूसँग सधैँ हुन्‍छन् अनि उनीहरूको जहिले पनि भलाइ गर्न सक्‍छौ! तर म त तिमीहरूसँग सधैँभरि हुँदिनँ। उनले जे गर्न सकिन्, त्‍यही गरिन्। यो अत्तर खन्‍याएर उनले मेरो शरीरलाई म मर्नुभन्दा अघि नै गाड्‍नको लागि तयार पारेकी हुन्। साँच्‍चै म तिमीहरूलाई भन्‍छु, संसारभरिमा जहाँ-जहाँ मैले ल्‍याएको सुसमाचार सुनाइनेछ, त्‍यहाँ-त्‍यहाँ यिनले गरेको यस कामको पनि सम्‍झना गरिनेछ।” येशूका बाह्र जना चेलाहरूमध्‍ये यहूदा इस्‍करियोत भन्‍नेले मुख्‍य पूजाहारीहरूकहाँ गएर येशूलाई पक्रेर सुम्‍पिदिने कुरा गर्‍यो। यहूदाको कुरा सुनेर मुख्‍य पूजाहारीहरू एकदमै खुसी भएर उसलाई पैसा दिने कुरा गरे। त्‍यस बेलादेखि यहूदाले येशूलाई पक्राइदिने मौका खोज्‍न लाग्‍यो। खमिर नहालेको रोटी खाने मुक्ति-दिवस चाडको पहिलो दिन आइपुगेको थियो। त्‍यही दिनमा इस्राएलीहरूले भेडाको पाठोलाई बलि दिनेगर्थे। येशूका चेलाहरूले उहाँलाई सोधे, “हामी कहाँ गएर तपाईंको लागि चाडको भोज ठीक पारौं त?” येशूले दुई जना चेलाहरूलाई भन्‍नुभयो, “तिमीहरू सहरमा जाओ, त्‍यहाँ तिमीहरूले गाग्रोमा पानी बोकेर एक जना मानिस गइरहेको भेट्‍नेछौ। उसकै पछि-पछि जाओ अनि जुन घरमा ऊ पस्‍छ, त्‍यही घरको मालिकलाई ‘म आफ्‍ना चेलाहरूसँग बसेर मुक्ति-दिवस चाडको भोज खाने कोठा कहाँ छ?’ भनेर गुरुले सोध्‍नुभएको छ भनिदेओ। उनले तिमीहरूलाई माथिल्‍लो तलामा सजिसजाउ पारेको फराकिलो कोठा देखाइदिनेछन्। त्‍यहीं नै हाम्रो लागि भोज ठीकठाक पार।” चेलाहरू सहरमा जाँदा सबै कुरा येशूले भन्‍नुभएजस्‍तै भेटे अनि तिनीहरूले मुक्ति-दिवस चाडको भोज त्‍यहीं नै ठीक पारे। बेलुका येशू बाह्र जना चेलाहरूसँग आइपुग्‍नुभयो। भोज खाँदाखाँदै येशूले भन्‍नुभयो, “साँच्‍चै म तिमीहरूलाई भन्‍छु, तिमीहरूकै बीचबाट मसँगै खाने एक जनाले मलाई पक्राइदिनेछ।” यो सुनेर चेलाहरूलाई दु:ख लाग्‍यो र एक-एक गरी उनीहरूले येशूलाई सोधे, “साँच्‍चै मलाई त भन्‍नुभएको होइन?” येशूले भन्‍नुभयो, “तिमीहरू बाह्र जनामध्‍ये एक जना हौ, जसले चाहिँ मसँगै रोटी चोपिरहेको छ। धर्मशास्‍त्रमा लेखिएजस्‍तै मानव पुत्र त जानु नै पर्छ, तर धिक्‍कार त्‍यस मानिसलाई, जसले मानव पुत्रलाई पक्राइदिनेछ! त्‍यसले त बरु जन्‍मै नलिएको भए बेस हुने थियो।” खाइरहेको बेलामा येशूले रोटी लिएर परमेश्‍वरसँग आशीर्वाद मागी टुक्र्याउनुभयो अनि चेलाहरूलाई बाँडिदिंदै भन्‍नुभयो, “यो लेओ, यो मेरो शरीर हो।” त्‍यसपछि उहाँले कचौरा पनि लिनुभयो, परमेश्‍वरलाई धन्‍यवाद चढाएर चेलाहरूलाई दिनुभयो र तिनीहरू सबैले त्‍यसबाट पिए। अनि येशूले भन्‍नुभयो, “यो नयाँ करारको मेरो रगत हो, जो धेरै मानिसहरूका लागि बगाइनेछ। साँच्‍चै म तिमीहरूलाई भन्‍छु, परमेश्‍वरको राज्‍यमा नयाँ गरी नपिउञ्‍जेलसम्‍म म फेरि दाखमद्य पिउनेछैनँ।”