मत्ती 13:3-23

येशूले ती मानिसहरूलाई धेरै कुराहरू दृष्‍टान्‍तको रूपमा यस्‍तो कथा भन्‍नुभयो। यसरी सिकाउँदै उहाँले भन्‍नुभयो, “एक जना मानिस बारीमा बिउ छर्न गयो। बिउ छर्दा केही बिउ बाटोमा पर्‍यो र चराहरूले आएर खाइदिए। कति बिउचाहिँ ढुङ्गेनी जमिनमा पर्‍यो। अलिअलि मात्रै माटो भएकोले बिउ उम्रिन त चाँडै उम्रियो, तर गहिरोसँग जरा हाल्‍न नसकेकाले घाम लाग्‍दा बिरुवा ओइलाएर सुक्‍यो। कति बिउचाहिँ काँडाको घारीमा पर्‍यो, तर काँडाको झ्‍याङ बढ्दा उम्रेका बिरुवाहरू पहेंलिएर मरे। तर कति बिउ भने मलिलो माटोमा पर्‍यो अनि बढेर कुनैबाट सय गुणा, कुनैबाट साठी गुणा र कुनैबाट तीस गुणा बढी उब्‍जाउ भयो। जसको कान छ, त्‍यसले सुनोस्!” चेलाहरूले येशूकहाँ आएर सोधे, “किन तपाईं मानिसहरूलाई शिक्षा दिनुहुँदा दृष्‍टान्‍तको रूपमा सिकाउनुहुन्‍छ?” उहाँले तिनीहरूलाई भन्‍नुभयो, “हेर, परमेश्‍वरको राज्‍यको भित्री भेद तिमीहरूलाई जान्‍न दिइएको छ, तर तिनीहरूलाई चाहिँ जान्‍न दिइएको छैन किनभने जोसँग छ, त्‍यसलाई अझै दिइन्‍छ र ऊसँग झन् प्रशस्‍त हुनेछ। तर जोसँग छैन, उसबाट अलिकति भएको पनि खोसिन्‍छ। त्‍यसैले मैले तिनीहरूलाई शिक्षा दिँदा दृष्‍टान्‍तको रूपमा सिकाएको हुँ किनभने तिनीहरूले हेरेर पनि देख्‍दैनन्, सुनेर पनि सुन्‍दैनन् र बुझ्‍दैनन् पनि। तिनीहरूसँग चाहिँ यशैया अगमवक्ताले भनेको यो कुरा ठ्याक्‍कै मिल्‍न आउँछ– तिमीहरू सुन्‍न त सुन्‍छौ तर बुझ्‍दैनौ, देख्‍न त देख्‍छौ तर थाहा पाउँदैनौ। ‘यी मानिसहरूको मन नै बोधो छ। तिनीहरूका कान नै बहिरा भएका छन् र तिनीहरूले आँखा चिम्‍लिएका छन्। नत्रता तिनीहरूले देख्‍ने र सुन्‍ने थिए र मनले बुझ्‍नेथिए अनि तिनीहरूले आफ्‍नो मन मतिर फर्काउने थिए र म तिनीहरूलाई निको पार्ने थिएँ।’ “तर तिमीहरूचाहिँ कति धन्‍य हौ। तिमीहरूका आँखाले देख्‍छन् र कानले सुन्‍छन्। साँच्‍चै म तिमीहरूलाई भन्‍छु, तिमीहरूले देखेका र सुनेका यी कुराहरू धेरै अगमवक्ता र धर्मी मानिसहरूले देख्‍ने र सुन्‍ने ठूलो इच्‍छा गरेका थिए। तर तिनीहरूले देख्‍न पनि पाएनन्, सुन्‍न पनि पाएनन्। “अब बिउ छरेको दृष्‍टान्‍तको अर्थ सुन। कति मानिसहरूले परमेश्‍वरको राज्‍यको बारेमा शिक्षा सुन्‍न त सुन्‍छन्, तर बुझ्‍दैनन् अनि दुष्‍ट आएर उनीहरूको मनमा परेको शिक्षा टिपेर लगिहाल्‍छ। यो त बाटोमा परेको बिउजस्‍तो भयो। अनि ढुङ्गेनी जमिनमा परेको बिउले बुझाउँछ कि कति जना मानिसले चाहिँ परमेश्‍वरका शिक्षा सुन्‍नासाथ खुसी भएर मनमा लिन्‍छन्। तर यो शिक्षा तिनीहरूको मनमा राम्ररी गडेकै हुँदैन र थोरै बेर मात्र रहन्‍छ। परमेश्‍वरको शिक्षा मानेका कारणले दु:ख र खेदो आइपर्नेबित्तिकै तिनीहरूले यो शिक्षालाई छोडिहाल्‍छन्। फेरि कति जना मानिसको मनचाहिँ काँडाको घारीजस्‍तै हुन्‍छ। तिनीहरूले परमेश्‍वरको शिक्षा सुनेर पनि यस संसारको चिन्‍ता गर्छन् र धन-सम्‍पत्तिको मायामा फस्‍छन्। त्‍यसैले तिनीहरूले सुनेको शिक्षा हराएर जान्‍छ र कुनै पनि फल फलाउँदैन। तर कति जना मानिसको मनचाहिँ मलिलो माटोजस्‍तै हुन्‍छ। तिनीहरूले भने परमेश्‍वरको शिक्षा सुनेर बुझ्‍छन् र सय गुणा, साठी गुणा र तीस गुणा फल फलाउँछन्।”