लूका 14:12-24

येशूले आफूलाई निम्‍त्‍याउने अगुवालाई भन्‍नुभयो, “भोज लाउँदा तिमीले खालि आफन्‍त, दाजुभाइ, इष्‍टमित्र अनि धनी छरछिमेकीहरूलाई मात्र ननिम्‍त्‍याऊ। तिनीहरूले पैंचो तिर्न तिमीलाई पनि बोलाइहाल्‍छन्। बरु भोज लाउँदा गरीब, लुला-लङ्गडा र अन्‍धाहरूलाई निम्‍त्‍याऊ। तब तिमी धन्‍य हुनेछौ किनभने तिमीलाई पैंचो तिर्ने तिनीहरूसँग केही पनि हुँदैन। तर परमेश्‍वरको आज्ञा सामु ठीक हुने मानिसहरू मरेकोबाट बिउँतदा परमेश्‍वरले नै तिमीलाई इनाम दिनुहुनेछ।” येशूको कुरा सुनेर उहाँसँगै खान बस्‍ने एक जनाले भने, “परमेश्‍वरको राज्‍यमा भोज खान पाउनेहरू कति धन्‍य हुन्‍छन्।” येशूले तिनलाई दृष्‍टान्‍त दिँदै यसरी जवाफ दिनुभयो, “कुनै एक जना मानिसले ठूलो भोजको तयारी गरेर धेरै मानिसहरूलाई निम्‍तो दिए। भोज खाने बेला भएपछि उनले आफ्‍ना निम्‍तालुहरूलाई ‘खाने बेला भयो’ भनेर डाक्‍न आफ्‍ना नोकरहरू पठाए। तर ती निम्‍तालुहरूले एक-एक वटा बहाना गरेर आउन मानेनन्। एउटाले भन्‍यो, ‘मैले खेत किनेको छु, त्‍यो हेर्न जानुछ। मलाई माफ गर्नुहोस्, म आउन सक्‍दिनँ।’ अर्कोले भन्‍यो, ‘मैले पाँच हल गोरु किनेको छु र आजै तिनीहरूको काम जाँची हेर्न जाँदै छु। मलाई माफ गर्नुहोस्।’ तेस्रोले भन्‍यो, ‘मैले भर्खरै मात्र विवाह गरेको छु। त्‍यसकारण म आउन सक्‍दिनँ।’ नोकरले फर्केर सबै कुरा मालिकलाई सुनायो। रिसले झोकिएर मालिकले भने, ‘झट्टै सहरका बाटो-घाटो र गल्‍लीहरूमा जाऊ। त्‍यहाँबाट गरीब, लुला-लङ्गडा र अन्‍धाहरूलाई बोलाएर यहाँ ल्‍याऊ।’ “यति गरेपछि नोकरले मालिकलाई भन्‍यो, ‘हजुर, तपाईंले भन्‍नुभएका सबैलाई मैले बोलाएर ल्‍याएँ। तैपनि अझै ठाउँ त खाली छ।’ फेरि मालिकले भने, ‘शहरको मूलबाटो र गल्‍ली हुँदो गएर मानिसहरूलाई कर लाउँदै लिएर आऊ र मेरो घर भरिओस्! “पहिले निम्‍त्‍याइएकाहरूमध्‍ये कसैले पनि मेरो भोजको स्‍वाद चाख्‍न पाउनेछैनन्’।”